De Reis’ nah Belligen/Kapittel 32

Dat dat oll Blüchert gor nich wir,
Un wo oll Fritz sitt hoch tau Pird’.

Sei finn’n nu bald ok en Soldaten,
De för en Billiges sick tau verstunn,
Un mit ehr gung hendal de Straten,
Un ehr henwis’t, wo Blüchert stunn.
Sei ward’n sick unner ‘n Arm nu wedder faten;
Un as s’ de Strat hendalen gahn,
Bliwwt de Soldat tauwilen stahn,
Wenn sin Offzirers em vörbi passiren,
Un kikt ehr grad’ in dat Gesicht,
Hand an de Mütz un grad’ gericht’t.
"Dat," seggt oll Witt, "sünd sin Hannüren.
Un, Vadder Swart, ick segg, mi dücht,
Dat wi doch grote Flegel wiren;
Wenn wi nich ok de Hand an ‘n Haut ‘ran läden,
Un uns’ Hannüren maken deden."
Na, dat geschach. Wenn so ‘n Offzirer mal
Taufällig kamm de Strat dal,
Stunn uns’ Gesellschaft, Mann an Mann,
Un richt’t sick up soldatsch in Enn’,
Un läd’ an ehren Haut de Hänn’;
Corl läd’ sogor sin beiden ‘ran. -
As sei nu kamen, wo oll Blüchert steiht,
Un wo hei swenkt mit sinen Degen,
Un de Soldat em wisen deiht,
Un sei dat Postament tau seihen kregen,
Dunn stahn sei dor un kiken, kiken.
Doch endlich seggt oll Witt: "Dat is hei nich.
De deiht sick nich en Spirken gliken,
De süht jo gor nich ähnlich sich!"
Un as ehr de Soldat versichert,
Dat wir, wahrhaft’gen Gott, de olle Blüchert;
Dunn seggt oll Swart: "En ollen Quark!
Tau Rostock, up den Hoppenmark,
Dor süht oll Blüchert anners ut;
Des’ hett jo gor kein Löwenhut!"
"Ne," seggt oll Witt, "dit is hei nich.
Dit lett em doch tau jämmerlich."
"Ih wo!" seggt Swart. "Dit is hei nich!
Hei steiht jo dor so ängstlich baben,
As hadd’ em Einer wedder sinen Willen
Herup sett’t up den Kachelaben,
Un bidd’t nur dat s’ em runner nemen süllen."
"Ick weit ‘t," seggt Witt, "wer dat sall sin:
De oll Gen’ral von Pressentin:
So swenkt hei grad’ mit sinen Degen,
As nah Swerin wi ‘rinne tögen."
"Dat gew ick Bifall," seggt de Oll.
"Wer aewerst is de Anner woll?"
"Dat is," seggt de Soldat, "Graf Bülow-Dennewitz."
"Wer süll dat sin?" röppt Witt. - "Ne, dit ‘s
Mejur von Voß up Grabowhaew’,
Un ähnlich is hei sick, as ut de Ogen sneden.
An den denk ick, so lang’ ick lew;
Dat was en Mann, de was mit Jeden,
Un ded’ uns blot sin Kinnere heiten."
"Ja, Vadder," seggt oll Swart, "Du möst dat weiten,
Du hest jo unner sin Kemmando stahn."-
Nu würd’ nah ‘n ollen Fritz hengahn.
Up den hadd’ Witt en stillen Haß;
De hadd’ em wat tau Leden dahn,
As hei noch nich geburen was:
Hadd’ sinen Mutter-Vader gripen laten,
Un den dunn steken unner de Soldaten.
"Süh, wo het up de Mähr dor sitt,
Dor sitt hei baben," seggt oll Witt.
"Je, kik Du man! Dat ‘s doch üm Dinentwegen,
Dat wi de schöne Hauw’ nich kregen."
Na, antwurt blos! Is ‘t denn nich wohr?
Segg, hest Du nich dat Stück utäuwt? -
Nu sitt hei dor, nu ritt hei dor,
As hadd’ hei nich dat Water dräuwt, -
Ick wull, dat Du herunner föllst! -
Süh, Vadder, wat ‘ck Di seggen dauh!
Min Mutter-Vader was de Öllst.
Den kamm de Hauw’ mit Rechten tau;
Dunn kümmt de olle Fritz denn bi,
Un lett min’n Mutter-Vadern faten;
Dunn würd’ dat denn ‘ne Kateri,
Un dat oll daeemlich Amt ded’ dunn befehlen laten,
De Hauw’ süll nu den annern Brauder hüren,
Un ded’ uns üm de Hauw’ balbiren;
Nu sitt hei baben so gedüllig,
Un is doch an den ganzen Handel schüllig."
"Ih Vader, dat sünd olle Saken!
Wo kannst Du so ‘n Prat von maken?
Sei seggen ‘t All, un in de Bäuker is ‘t tau lesen:
Hei ded’ en groten König wesen.’!"
"Ih, dat will ick ok gor nich striden;
Ick will hir wider ok nich up em schellen.
Min Mutter-Vader müggt em sülwst jo liden,
Hei ded’ uns vel von em nertellen!
Wo dat oll Fritz - ick weit nich, wo ‘t noch wir,
Em up de Schullers kloppt hadd’ un hadd’ seggt:
‘Du büst en richt’gen Granedir
Un hast Dir düchtig ‘rümmer fecht’t.’
"Dat wir der Deuwel!" seggt oll Swart.
"Ja, Vadder," seggt oll Witt, "hei hadd ‘t
Tau minen Mutter-Vader seggt -
Ick weit nich, wo dat glik noch wir:
‘Du büst en richt’gen Granedir
Un hast Dir düchtig ‘rümmer fecht’t.’
Un nu sitt hei hir hoch tau Pird’;
Un min oll Mutter-Vader hett de Hauw’ nich kregen,
Un dat is blot üm sinentwegen."
"Ih, Vadder," seggt oll Swart, as se nu wider gahn,
"Dat lat Di länger nich verslahn;
Dat is vörbi. De Sak, de lat man rauhn.
Dat brukst Du em nich nah tau drägen."
"Ih wo! Wo ward ick so wat dauhn!
Doch wat be Hauw’ angeiht, de hadd’ wi kregen.
Un, Vadder, süh, dat segg ick noch:
Dat was man blot üm sinentwegen;
Un doran schüllig was hei doch!"