De Reis’ nah Belligen/Kapittel 30

Nu möt wi seihn, wo uns’ Gesellschaft bliwwt
Un wat oll Swart sin Mutters schriwwt.

"So," seggt oll Swart, "nu wir wi tau Berlin;
Un morgen will’n wi hir noch bliwen;
Hüt Abend aewerst möt dat sin,
Hüt möt wi noch an Mutters schriwen;
Denn ick heww ehr dat fast verspraken,
Un ‘t Wurt heww ick meindag’ nich braken.-
Na, Fritz, min Saehn, denn sett Di dal."
"Ne, Vadder," seggt oll Witt, "ne, holt doch mal!
Lat Corlen schriwen, Corl, de kann!
Min Jung’, min Corl, de schriwwt un lest,
Hei is de Öbberste jo bi ‘n Köster west."
"Na, Corl, min Saehn, denn sett Di ‘ran!"
Un Corl, de sett’t sick denn ok nedder,
Un Swart, de seggt ‘t em in de Fedder.
As Corl nu mit dat Schriwen is tau Enn’,
Seggt Swart: "So, Saehn, nu les mal, wat
Du schrewen hest!" - "Von Herzen viel geliebte Frau."
"So, Vadder, dauh ‘ck sei ümmer nenn’n,
Wenn ick en Breif ehr schriwen dauh."
"Un daß wir hir gesund noch Alle sünd,
Oll Witt un Corl un ick un ok uns’ Kind,
Un daß wir All sünd gut zu Weg’.
Un daß Du sühst man nah die Saeg’,
Daß sie nich ihre Farken freßt,
Un sühst mi auf de annern Swin,
Un man de Braukwisch meihen läßt
Un daß wir nu sünd in Berlin.
Un daß gesund wir All noch sünd;
Un morgen bleiben wir noch hir,
Un hab’n uns hir en Rauhdag günnt,
Un dann auch for das viel Plesir
Un for die große Prächtigkeit.
Un daß Ihr auch noch All gesund seid!
Dir höret für un für mein Hart;
Bis in den Tod
Dein
Jochen Swart.

Den Dunnerstag nah Pingsten 1800 un vir un föftig.

P.S.

Hüt Abend wedert dat hir heftig."
"Wat dücht Di, Vadder; kann s’ nu nich taufreden sin?"
"Ja woll! Dat von den Dod hest woll in Bäuker lesen"
"Ne, Vadder, ne! Dat kümmt mi nich in Sinn.
So wat ded’ mal eins up en Honnigkauken wesen,
Dat makt ick denn up mi tau Paß,
Dat heit, as ick noch Brüdjam was,
Un as noch Brutlüd’ wir’n wi Beiden.
Un dat ded’ dunn ehr so behagen,
Dat ick doch wull jetzt up ehr ollen Dagen
Ehr ok mal dauhn en beten wat tau Gäuden." -
Den annern Morrn was Allens fix tau Bein,
Üm sick Berlin mal antauseihn.
Nu gungen s’ rüm, Strat up, Strat dal.
"Ne, Kinner, Lüd’! Ne, kikt doch mal!
Wat sünd ‘t för Hüser! Saeben Stock!"
"Ja," seggt oll Witt, "so ‘n steiht kein tau Stemhagen."
"Ih, Vadder," seggt oll Swart, "dor kannst noch fragen?
Stemhagen is en wohres Lock,
Wo künn’n dor so ‘ne Hüser sin?"
"Je, Vadder, süh, den nigen Kopmann sin,
Dor an den Mark, dat is en groten Kasten,
Un unsen Landroß sin denn nahsten...."
"In den Hus’ ward woll ‘n Snider wesen,"
Seggt Corl, "an ‘t Schild, dor steiht ‘t tau lesen:
‘Franz Piefke, Kleidermacher,’ steiht an ‘t Schild."
"Jung," seggt de Oll, "Du büst woll wild!
En Snider in dit Hus? Wo kem dor ‘n Snider ‘rin?
En Snider? Ne, dat kann nich sin. -
En Kleidermacher, ja! Dat lat ‘ck passiren:
En Kleidermacher kann dat hüren.
En Snider! Ne! Je, hir en Snider!"
So güng’n sei denn de Strat hendalen wider.
"Jung," seggt oll Swart, "so gah doch grad!
Dor flackert hei herümmer up de Strat,
Un steiht un kickt un geiht so duknakt dor,
Grad as ‘ne olle Fru non saeb’ntig Johr!
Willst, Slüngel, Du woll stolzer gahn!
Nimm Corlen Di as Ogenspeigel an!
Süh, up de Strat bliwwt Jedermann
Rein bicken-bomenstill bestahn
Un kickt sick Corl Witten an;
Di, Schapskopp, kickt kein Deuwel an."
"Ih, Vadder," seggt uns’ Fritz, "dor kann ick ok nich vör,
Dat kümmt von sinen Kledrock her,"
"Ne, Fritz," seggt Witt, "dat is dat nich allein,
Wenn em de Kledrock staatsch ok lett;
Kik blot mal Corlen sine Bein,
Wo hei de prächtig utwarts sett’t;
Un denn sin Richtung un den ganzen Schick!
Un Di will ick wat seggen, Vadder Swart,
Du büst tau Fritzen ok tau hart;
Denn so wat, dat hett sine Nück,
Un dat sünd so Besonderkeiten.
Un wovon sall hei dat woll weiten?
Süh, wenn ick nich Soldat wir west,
Wir min oll Jung’ will ok so ‘rümmer daes’t,
Denn hadd hei ok noch kein Manir,
Denn so wat, dat verarwt sick sihr."