De Reis’ nah Belligen/Kapittel 28

Wo Wittsch up Swartschen resonnirt,
Un Swartsch nah Kräften ward kurirt.

Na endlich slog s’ dat Og’ - tau Höh,
Un Dürten lep, makt heite Kruken,
Rew ehr de Fäut, un makt Kamellenthee-
Denn Mutter Swartsch, de kreg dat Sluken -
Un was mit Allens so bewandt,
Un allenthalben bi de Hand;
Bet ‘t sick in ‘t Dörp herümmer sprök,
Dat Swartsch wir follen in de Bäk.
Dunn kamm tauirst oll Wittsch herinner:
"Herr Je! Wo ‘s ‘t maeglich? Lüd’ un Kinner,
Wo ‘s ‘t maeglich, Vaddersching, dat Du
Dor in de Bäk herinnerlepst,
Un in dat Water Di binah versöpst?
Du büst doch süs so ‘n orndlich Fru!"
"Dat Stegg - äh bäh! - Dat Stegg, dat brök."
"Ih, red’ mi doch nich von dat Stegg!
Ne, so ‘ne Unvernunft! Dor geiht en breiden Weg,
‘Ne steinern Brügg geiht aew’r ‘e Bäk,
Un sei löppt dor in ‘t Water ‘rinner!
So ‘n Unvernunft! Ne, Lüd’ un Kinner!"
Nu kamm denn Bursch un Snursch un Holtsch un Boltsch
Un Haaksch un Knaaksch un Pasternaksch,
Un Plätersch, Klaetersch, Klaehnertsch, Draehnertsch,
De wunnern nu un wimmern knäglich
Un schell’n dormang: Ne! Wo ‘s ‘t maeglich? -
Bi hellen Dag’ in ‘t Water ‘rin tau gahn!
Hett wen Di wat tau Leden dahn?
Du leiwer Gott! - Will sick versöpen! -
Villicht, wil Hei in ‘n Lann’ deiht ‘rümmerströpen."
"Ach," staehnt oll Swartsch, "ick kunn ‘e jo nich vör -
Äh bäh! Äh bäh! - Dat Sleit, dat was so mör,
Dunn föll ick ‘rin. - Äh bäh! Äh bäh!"-
"Wo?" seggt oll Snursch un kickt in ‘n Pott herin,
"In so ‘ne Ümstänn’ blot Kamellenthee?
Dat geiht jo nich! Dat kann nich sin!
Dor möt wi ehr doch drister kamen,
Dor möt wi ehr wat Anners bruken."
Dunn lopen s’ denn nu Alltausamen
Un bringen Buddeln, Gläser, Kruken,
Un nu geiht ‘t Doktern los: "Hir Vaddersch, hir!
Dit is en Ochsenkrüzenplaster, dat probir,
Dat legg Di warming aew’r ‘e Mag’,
Dat hett mi hulpenss all mein Dag’,
"Ih wo!" seggt Knaaksch. "Dor lat’t ehr mit tau Weg’.
Ne, Vaddersch, hir! Dit ‘s swarten Däg’,
De treckt ‘e hen! Man ingenamen!
Man dristing tau! De sall Di woll bekamen."
"Wat helpte dat Malkern un Gequäl?"
Seggt Holtsch. "Hir is min näg’nerlei Oel,
Dat nimm Du in! Süh, dat sleiht dör.
Ick heww dat Mittel noch von minen Vader."
"Gaht weg!" seggt Boltsch un schüwwt sick vör
Un drängt sick an dat Bedd’ heran,
"Dit helpt Di, Vaddersch! - Dit is Are un Posare -
Wenn Di süs gor nicks helpen kann." -
De Ollsch, de sluckt ok Allens aewer
Un wörgt de schönen Saken dal;
Doch wohrt ‘t nich lang’, dunn kemen sei ehr graewer.
"Je," seggt oll Plätersch, "hürt man mal!
So geiht dat nich Irsts möt wi s’ recken,
Irst möt wi ehr be Huk uptrecken."
"Ja woll! Versteiht sick! Irst de Huk!-
Dornah vergeiht dat oll Gesluk."
Twei faten nu de Ollsch ehr Bein,
Twei faten in de Hors un teihn,
Un riten sei binah taunicht,
So dat ut vullen Hals’ sei schriggt.
"Ne," seggt oll Klaetersch, "dat sünd all so ‘n Saken,
De düsen nich, de kaen’n hir gor nich gell’n.
Wi möten s’ up den Kopp irst stell’n,
Sei hett tau veles Water slaken;
Dat möt irst ‘rut, gaud oder girn!
Süs kaen’n wi uns hir dod kurir’n."
Geseggt, gedahn! De Sak würd’ glik mit Iwer
Un förfötsch in den Gang’ nu bröcht:
An Swartsch ehr Bein, dor föten sös oll Wiwer
Un trizen sei verkihrt tau Höcht.
De Ollsch, de schriggt: "Ick holl jo dat nich ut!
Ick kann jo Slag un Unglück krigen!"
"Man ümmer tau! Lat’t ehr man schrigen!
Dat schadt em nich; irst möt dat Water ‘rut."
Un wat sei schriggt un wat sei bröllt,
Un wat sei schellt un wat sei bidd’t,
De Ollsch ward up den Kopp jitzt stellt
Un as en Flickenbüdel schüdd’t.