De Reis’ nah Belligen/Kapittel 18

Woans sick Krumm bi dese Sak benamm,
Un de Gesellschaft tau ‘m Burmeister kamm.

Oll Krumm, de eben tuten wull,
Den red’ten sei den Kopp so vull
Un deden ‘t dütlich em bedüden:
Hei müßt de Kirls glik arretiren,
Hei wir de Mann hir an de Spritz,
Bet endlich hei dat kreg ok spitz
Un säd’: "Ja, Kinner, ja! Ick bün de Mann!
Nu, Kinner, nu man all heran!
Nu angefat’t! Man nich verzagt! Na, nu!
Nu in den Bullenstall herinner!"
"Wo?" röppt oll Flicksch. "Mi as ‘ne Börgerfru?
As Mutter mi von elben Kinner?"
"Ne, Krumm," seggt Draht, "ne, lat Di Tid!
Du geihst ok wedder vel tau wid:
Recht hest Du man up Bur’n un Muskanten,
Doch Flicksch, de lettst Du hübsch in Ruh,
Dat is ‘ne Strelitzsch Börgerfru
Un denn min Swigerdochter-Mutter-Swester- Tanten."
Na, dat was denn nich mihr as billig.
Oll Krumm, de wis’te sick ok willig.
Un drew nu af mit Bur’n un Muskanten
Nah den Burmeister sine Dör.
Oll Swart, de sett’t sick frilich noch tau Wehr,
Indessen ganz vergewens wir ‘t.
Em was dat nämlich sihr mallürt:
As hei sick up de Trumpet smeten
Un up de Strat mit de was foll’n,
Dat dunn sin Hosendräger reten,
Un nu müßt hei de Büxen holl’n,
Un wenn hei nu mal sid verget
Un sine Hosen fohren let
Un up de Börgers slog mal los,
Denn sackt em in de Knei de Hos’,
Denn müßt hei nah de Hosen faten
Un müßt sick ruhig slagen laten.-
Na, as ick seggt, mit vele Mäuh
Un mit den Hund, kreg endlich Krumm
Sin Ossen un sin Bull’n un Käuh
Un ein geehrtes Publikum:
Sin acht Muskanten un fin Bur’n,
Un wat von Börgers folgen ded’,
Vör den Burmeister sine Dör,
Un stödd’ dor gruglich in dat Hurn.
Na, de Burnmeister fohrt nu ut de Posen,
Un fohrte ‘rinne, in de Hosen
Un denkt; Oll-Strelitz steiht in Füer.
Hei ritt dat Finster up un schriggt;
"Wat, Dunnerwetter, heit dit hir?"
"Dit is uns’ Stadtveih, Herr," seggt Krumm,
"Un dit sünd uns’re Arrestanten,"
Un wis’t up Büren un Muskanten,
"Un dit hir is dat Publikum,
Un ick stah hir as Obrigkeit,
Un Allens is in Richtigkeit."
Dunn kamm de Kniper angerönnt;
Denn de hadd’ ümmer dat Mallür,
Dat, wenn ‘t in Strelitz mal eins brennt,
Hei ümmer as de Letzt rep "Füer!"
"Ih, Herr Burmeister, ‘t is nich wohr!
Dit ‘s grad’ so as vör etzlich Johr,
As Keiner hürt up Gott un uns’ Gebot;
Un Snider Flicksch is mit in dat Cumplott,
Un dat ‘s ‘ne sihr gefährliche Person
Ne, Herr, dit is ‘ne richt’ge Revolutschion,
Dit ‘s grademang, as achteihnhunnert achtunvirtig."
Na, de Burmeister, de versirt sick,
Un kriggt den Bewer un versarwt sick
Un kriggt dat mit de Angst un starwt sick
Binah vör Schrecken musing dod;
Un seggt tau sick: "Wir sind in großer Noth.
Indessen nich den Muth verlieren!
Das is der Bürgermeister Loos up
Mit die empörte Menschheit sich
Herüm zu kawweln ständiglich."
So gung hei denn up ‘t Rathhus ‘rup,
Un achter em de ganze Trupp;
Un röppt den Kniper tau un seggt:
"Na, de Gesellschaft hir mal ‘rup gebröcht!"
Sei kamen ‘rinne Mann för Mann.
As hei s’ nu all herinne het,
Nimmt de Burmeister sin Lorjett,
Un sett’t sick dal, un kickt s’ sick an.
"Na", denkt oll Swart, "is dit en Stück!
Denn de Burmeister hadd so ‘n Blick
Un so ‘n fital Gesicht upsett’t,
Un noch dortau de oll Lorjett,
Dat em dat as Kreuz-König lett.