De Reis’ nah Belligen/Kapittel 14

Wo Corl utsach, as be Bewehrung brak,
Un ut en blagen Rod dunn würd ‘ne gräune Frack.

Un as sei dor nu d’raewer runminiren
Un dat bi sick noch aewerläden
Dunn kem’n de Jungs herinnertreden,
De ‘rut ut de Kemedi wiren.
"Wo, Deuwel!" fröggt de Oll. "Is dat denn all vörbi?
Ick mein, dat süll irst angahn eben
Wat würd’ denn för en Stück hüt gewen?"
"Ih, Vadder, ‘t was mit Kugelgeiteri,
Mit Scheiten un ‘ne Deuwelskuhl,
Mit Dodenköpp un mit ‘ne grote Uhl,
Mit Späuk un Deuwel un mit Allen."
"Na, hett Jug dat denn nich gefallen?
Was dat denn Jug nich gaud’ genung?
"Ih, ja," seggt Fritz, "dat was woll so;
Doraewer is nich vel tau spreken;
Doch aewerst bi den letzten Sprung,
Dat was so ‘n Stück, dor kunn Ein jo
Binah sick Hals un Beinen breken;"
Wo was dat denn, Du dumme Hans?
So red’ doch! Segg! Wo was ‘t? Wo ans?"
"Ih, wenn Ji anfangt, mi tau schellen,
Denn kann jo Corl ug dat vertellen,
Ick weit blot, dat ick springen müßt."
"Na, Corl," seggt Swart, "kumm her! Wa is ‘t?"
Nu krop Corl Witt denn ganz geslagen
Un knäglich achter Fritzen ‘rut.
Oh Je! Wo sach de Bengel ut!
De eine Slipp von sinen blagen
Un nigen Rock, de was herunner,
Up ein Sid was ‘t ‘ne blage Jack,
Un noch en Rock was ‘t up de anner,
Un dwaslings was ‘t ‘ne blage Frack.
"Jung," seggt oll Witt, "wo lett Di dit?"
"Ja," seggt oll Swart, "so kann hei gor nich mit;
Na, dit is wedders mal en Stück!"
"Ja, dit ‘s en Stück!" seggt Snider Flick.
"Ja, dit ‘s en Stück!" seggt Corl Vepupp.
"Jung," seggt oll Swart, "hir up de Stell
Kümmst nu heran! - Un nu vertell,
Süs kam ‘ck Di up den Puckel ‘rup,
Un mak Di Dine Siden mör."
"Je," seggt uns’ Fritz, "ick kann ‘e ok nich vör;
Corl sprung, un as hei kreg dat Wippen,
Un as de Post mit em gung af,
Dunn kreg ick em noch bi de Slippen,
Un ret dat ein Kretur em ‘raf.
Un ‘t was wahrhaftig gor kein Wunner,
Denn ick müßt köpplings mit herunner."
Nu gung ‘t mit Wunnern wedder an:
"Herr Je! Wo so wat wesen kann!"
"Je," seggt tauletzt oll Snider Flick,
"Dat hürt villicht mit in dat Stück."
"Ja," seggt oll Swart, "dat kann dat sin,
Dat hürt in de Kemedi ‘rin."
De Wohrheit von de Sak, de sei indeß nich wüßten,
De was, dat de Bewehrung knas
Von ‘n drüdden Platz afbraken was,
Un dat sei dorüm springen müßten.
Un ganz gelimplich gung ‘t nich af:
Ein brok sick beide Beine af
Un müßt nah Hus sick dragen laten;
En Anner hadd’ sick ‘t Gnick afschaten,
Un ‘n halwes Dutzend was blessirt.
"Ja, dat ‘t tau de Kemedi hürt,"
Seggt Witt, "dat heww ick ümmer seggt;
Wo krig’n w’ den Rock nu aewer t’recht?
Tau ‘m Snider em tau schicken is kein Tid;
Tau ‘m Flicken is ‘t tau späd’ all hüt."
"Un morgen früh," seggt Corl Vepupp,
"Geiht ‘t tidig nah den Wagen ‘rup."
"Ih," seggt de Snider Flick, "up desen Fall
Heww ick en - Kledrock hir mit sanft’nen Kragen,
So as bi Hof de Jägers dragen,
Wenn ‘t mal so recht wat gellen sall;
Hellgräun von Farw’, mit gäle Knöp,
Den ick för ‘n Billiges verköp."
"Ja, Vadder, ja!" röppt Corl in Hast.
"Ja," seggt oll Witt, "ja, wenn hei paßt."
Un Flick, de bringt den Kledrock ‘ran,
Un Corl, de treckt den Gräunen an,
Un bängt sick in de Ärmel ‘rinner.
"Ne," seggt oll Swart, "wo lett - em dit!
Wo lett den Jung’n dat, Lüd’ un Kinner!"
"Ja, Vadder, segg! Nich wohr?" fröggt Witt.-
"Jung, sett Di doch den Haut mal up."
"As wir hei ‘n Graf!" seggt Corl Vepupp.
"As wir hei ‘n Graf!" seggt ok de Snider.
Un de oll Jung, de stunn nu dor,
Un klei’t un strigelt in dat Hor,
Un treckt an sine Vatermürder,
Un geiht de Stuw’ mal up un af,
De Arm so stiw an ‘t Liw heraf,
De Näs’ so hoch, dat hei kunn Keinen seihn,
Un utwarts mit de gelen Bein.
"Mi dücht," segqt Witt, "hei müßt em beter passen,
Wenn hei em ‘n beten anners set."
"Ih," seggt Vepupp, "hei kann jo ok noch wassen."
Indem hei ‘t sihr in Twifel let,
Ob hei den Kledrock, oder Corlen meint.
Na, as oll Witt un Snider Flick
Sick aewer ‘n Pris nu beid vereint,
Un as betahlt nu was de Rock,
Begewen sei tau Rauh denn sick,
Un stegen’ in dat tweites Stock.