Dat slapen Heer in’n Schübarg
| Dat slapen Heer in’n Schübarg. | |
|---|---|
| Author: | Ludwig Frahm |
| Text type: | Saag |
| Comment: |
from: Jahrbuch des Alstervereins 1935/1936, S. 43
|
| : | |
Dat in’n Schübarg bi Hoisbüttel en grotes Heer to slapen liggt, dat weet wi ja al von Kinnsbeen an; aver wi sünd man nich so snutig as den Windmöller sien Swien; de wüssen den Ingang to finnen.
Morgens rücken se ut, un avends kemen se dick un rund von den Havern, den de Peer spillt harrn wedder.
Malins wannert en Smidsgesell lang de Landstraat na de nöögste Harbarg. Dat is all schummerig worrn. Da steit en unheemlichen Minschen an’n Weg, bemött em un nödigt em mittokamen. De Gesell is rein verbaast un kann nich Ne seggen. De Keerl föört em na den Barg rin, un dar mutt he nu all de Peer eer Hofen naseen un wenn’t nödig is frisch beslaan. Tang un Hamer arbeibt bina von sülben.
De Peer stünnen in twe Reegen rund in dat Gewölv von den Barg rüm, un blangbi fegen de Ritters mit Weer un Wapen, in Rüstung un Reetschopp in depen Slaap. As de Gesell fardig weer, müß he sik de afreten Hoofisen in en Sack steken, un de Uppasser föör ein wedder rut un an de Straat.
All de Hoofisen aber wüürn em bald to swaar. Alle hunnert Schreed smeet he welk rut, un toletzt behöll he man een - tom Andenken. Wat verjaag he sik aver den annern Morgen! Dat rustige Hoofisen weer to Gold worrn. Flink lööp he torüch, aber dar weer nich een meer to finnen.