Dat grote Höög- und Häwel-Book/Lütj Karlynken's Leed u. s. w.

Lütj Kar'lynken's Leed
an ähren Vader, in'm Ostermaand.

'Tis nich lang her, datt et snyen däd,
   Heel witt weeren Wischen un Böhm,
Lütj Lämmervolk hadd' en innige Bäd,
   Datt doch nu keen Winter mehr köhm.

Man't hulp jüm nich; denn de oolde God,
   Dee vullup weet, wat hee deiht,
Hee snyde drup los: nich Hutt un nich Hott
   Wussden de Lämmer all up der Weid.

Wyd'rüm keen Kruud to finden mehr was,
   Nicks Gröns, Allens koold, Allens witt;
Nich Snyklocken, nich mal Nägelkengras,
   Wat sünst ünner'n Hecken woll sitt.

O weh, wat fangt lütj Döchderken an,
   O, seggt ins, wat se beginnt,
Datt see Vaders Geburtsdag gröten kann,
   Datt 'nen Krans för den Vader see winnt?

Of ook Wischen nich gröhnt, of ook Hecken nich blöht,
   Lehrt doch woll dat Hart uns Bescheed,
Un de Wunsch, datt God my den Vader behöd',
   Woll Middel un Uutweg noch weet.

Wo rosige Leev in'm Harten uns bävt,
   Dar sünd de Nosen nich wyd;
Wo Truw un Fraamheid in'm Harten uns lävt,
   Wasst Jümmergrön jümmers to'r Syd.

So kann lütj Döchderken doch woll bestahn,
   So hett see en Blömerkrans drei't;
En Krans, dee schall so lang nich vergahn,
   As de Wind ööwer't Stoppelfeld wei't.

Un bütt den Krans, leev Vader, dy an,
   O wäs hee, leev Vader, dy recht,
So recht, as ick't nich vertellen kann,
   Wenn't de Thranen in'n Ogen nich seggt.

0 küß my un frag nich, welkeener nu denn
   Dat Jümmergrönkränschen my geev;
Du weetst et lyks my! Nimm fründlich äm hen,
    Den Blömerkrans kindlicher Leev!