Dat grote Höög- und Häwel-Book/Dat Leed vam Mann un vam Hund

(Naa dem Engelschen van Goldsmith.)

All, lütj un groot un wyd un breed
   O, hört myn'n Salm un Sang!
Un is't man kort, düt nürig Leed,
   Ward't Ju de Tyd nich lang.

In Eenerwegen was en Mann —
   Slechd weert, wenn ick't nich süng!
Up Herrgods Wegen güng de Mann,
   Wenn to der Kark he güng.

En Hart — datt ick't woll seggen mag
   En Hart hadd' Ju de Mann!
Den Naakden kleed' hee Dag för Dag,
   Trock he sick's Morgens an.

Nu was en groten, groten Hund
   In Eenerwegen ook;
Of witt he was, of swart, of bunt,
   Dat, Lüüd, maakt Ju nich klook.

Man datt de Hund in Fründschop was
   Mit unsem Mann — ick weet't —
Bet ins de Hund äm ööwerdwas
   In beide Waden beet.

“Fu, wat en Hund! Du schawwig Deerd!
   “Wo deiht de Mann uns leed!
“Wo hett de Mann sick woll verfeert,
   “As äm de Köter beet!”

So Straten 'rup, so Straten 'ran
   Tohoop löhp Lütj un Groot,
Un grööld: “De Bät is — seht äm an -
   “Den goden Mann syn Dood!”

Nicks! Wunnderteeken ööwer'n Hund,
   Un Wunnder ööwer'n Mann:
Vam Bät wurd Ju de Mann gesund;
   De Hund neem'n Dood darvan!