Crusoe de novo Capitulos 40 49

Capitulo 40

Io trova un homine salvage

Durante un anno e un medie io attentemente guardava le latere plus lontan del costa del insula como le plus proxime de mi castello. Ma non un singule homine salvage arrivava proxime.

Un matino in junio, tamen, il me attendeva un grande surprisa.

Io tunc justo habeva partite de mi castello quando io videva cinque canoas jacer alte e sic sur le plagia non detra un millia. Il non habeva homines presso illos. Le homines qui habeva arrivate in le canoas forsan dormiva inter le arbores.

Il habeva un numero de canoas plus grande que io jammais habeva vidite. Nam il semper habeva quatro o sex homines salvage in cata canoa, e tunc il nunc debeva haber inter vinti e trenta homines alicubi sur le costa.

Io non sapeva que pensar de isto. Io non me sentiva satis brave a attaccar tanto.

Talmente io remaneva in mi castello e me preparava pro defender me ipse.

"Il non ha un grande sperantia de prender un homine salvage iste vice," io pensava ipse.

Io attendeva un momento longe, ma non audiva ulle sono inusual. Io deveniva fatigate de attender, e decideva vider lo que eveniva.

Assi, con adjuta de mi scala, io surmontava a mi vigilantia sur le cresta del rocca. Io placiava mi telescopio ante mi oculos e mirava a basso sur le plagia.

Certo! Ibi illes esseva. Io videva non minus que trenta nude homines salvage dansar circum un foco. Io videva como illes rostiva carne sur le carbones, ma io non poteva dicer qual sorta de carne isto esseva.

Quando io les reguardava io videva que alicun del dansatores curreva a un barca e traheva duo prisioneros miserabile ex illo. Illes debeva haber essite in le barca tote le tempore, ma proque illes ibi jaceva in basso, io non les videva.

Tote le dansatores nunc attruppava circum le povre prisioneros. Illes colpava un del duo a basso con lor baston, e tunc le attaccava con lor cultellos. Io suppone que illes le intendeva taliar in pecias pro lor festa horride.

Pro pauc momentos illes semblava oblidar le altere prisionero, nam illes le lassava star solitari a un latere.

Subitemente ille essayava fugir pro libertate. Tu nunquam videva un can currer tanto rapidemente. Ille curreva preter le plagia sablose, directemente a mi castello. Espaventabilemente io esseva colpate de terror. Io pensava que nunc mi sonio deveniva ver, e ille securmente se celava in mi boschetto.

Ma devenirea le cetere parte de mi sonio ver? Perderea le altere homines salvage vista a ille e, currente un via altere, non arrivarea proxime a mi castello. Io timeva que non.

Comocunque, io remaneva in mi vigilantia e reguardava pro vider lo que evenirea.

Io videva, a mi gaudio, que solmente tres del homines salvage le sequeva. Ille curreva tanto rapidemente que ille ganiava distantia a illes. Si ille poteva continuar in le mesme maniera dece o dece-cinque minutas, ille evaderea les omnes.

Inter le homine salvage e mi castello il habeva le fluvio parve ubi io le prime vice accostava con mi barca. Si le bonhomo non sapeva natar a transverso del fluvio, ille securmente deveniva capturate. Io reguardava pro vider lo que ille facerea.

A mi surprisa le fluvio non le retardava del toto. Le marea esseva alte, ma ille immergeva in aqua e per vinti o trenta colpos ille lo transversava. Io nunquam habeva vidite un melior natator.

Quando su persecutores arrivava al fluvio, ille jam esseva lontan. Duo de illes saltava in aqua e natava a transverso. Le un remaneva immobile durante un minuta e tunc mollemente tornava a retro. Il esseva fortunate a ille que ille non sapeva natar.

"Nunc," io pensava a me ipse, "nunc es le tempore pro prender un homine salvage!"

In un momento io retornava a basso in mi castello. Io seligeva duo de mi armas. Io surmontava mi muro in tempore plus curte que il prende pro narrar de isto. Io non un singule vice pensava timer.

Io curreva velocemente in basso le colle verso le mar. In un altere minuta io me trovava inter le captivo e su persecutores.

"Salute a te! Reveni! Io te adjuta," io critava.

Naturalmente ille non comprendeva un sol parola. Ma ille me audiva e reguardava a retro. Io signalava per mi mano, e isto ille comprendeva melio.

Il non habeva tempore pro attender, tamen. Le duo homines salvage qui sequeva esseva presso me.

Io attaccava le prime de illes e le colpava a basso per mi arma. Io non voleva fusilar, nam tunc le altere homines salvage poterea audir le ruito e venir salvar le altere.

Le altere persecutor veniva, currente e anhelante, solmente un poco detra. Quando ille me videva, ille faceva halto como si ille se habeva espaventate. Io curreva verso ille, con mi arma sur mi humero.

Quando io veniva plus proxime, io videva que ille habeva un arco e sagitta e que ille me punctava. Que altere poteva io facer que discargar mi arma? Ille cadeva sur le terra e non plus se moveva.

Io nunc tornava pro vider como vadeva mi captivo povre. Io le videva star immobile e mirar me. Le ruito de mi arma le habeva terrificate tanto que ille non sapeva que facer.

Io le vocava: "Veni hic, mi bonhomo io te non face mal."

Ma naturalmente ille non comprendeva. Tunc io le de novo signalava per mi manos. Ille veniva un poco plus proxime e arrestava. Ille veniva ancora plus proxime e arrestava de novo. Ille tremeva como un folio.

Sin dubita ille timeva que io le occiderea como le duo persecutores sue.

Io le parlava in un maniera amical e faceva signos que io non le facerea mal. Ille veniva plus e plus proxime, trepidante, e geniculante a quasi cata passo.

Io surrideva. Io essayava parer tanto placente como io maestrava. Io ancora faceva altere signos.

Ille veniva proxime a me. Ille abassava su capite sur le terra. Ille prendeva mi pede e lo placiava sur su collo. Isto esseva su maniera a dicer que ille voleva esser mi sclavo semper.

Io prendeva su mano e le elevava in alto. Io le parlava amicalmente.

In iste maniera io obteneva un homine salvage, como io longe habeva desirate.

Capitulo 41

Io es contente con mi homine Venerdi

Le homine salvage me parlava. Io non poteva comprender su parolas, ma illos esseva placente audir. Nam il nunc habeva passate plus que vinti-cinque annos desde io habeva audite un voce de un homine.

Ille punctava al duo homines salvage qui le persecutava. Illes jaceva sur le terra ubi illes cadeva. Ambes esseva quasi morte.

Ille non poteva comprender como io habeva occidite le altere homine salvage quando ille esseva tanto lontan de me. Ille me signalava si io le lassava ir vider si su inimico vermente esseva morte o si ille solmente affectava esser.

Io le diceva, tanto ben como io sapeva, que ille poteva vader a ille. Ille curreva al homine salvage cadite e le reguardava. Ille verteva le primo a un latere e tunc a un altere. Ille semblava multo confundite.

Tunc ille colligeva le arco e sagittas del homine salvage e me los portava.

Io tornava retro a mi castello e le invitava me sequer.

Ille remaneva silente pro un momento e tunc de novo punctava al corpores sur le terra. Ille me signalava su question si ille los poteva interrar, alteremente le altere homines salvage poterea arrivar e trovar le corpores. Io signalava mi responsa e le lassava facer isto.

Le labor presto esseva facite. Con un baston acute e per su grande manos ille tosto excavava duo fossas in le sablo. Ille placiava le corpores in illos e les coperiva. Tunc ille lisiava le superficie del sablo e lo calcava assi que nulle persona poteva vider que on lo habeva toccate ibi.

Talmente placiante le duo homines salvage foras de vista ille tornava verso me de novo. Io le signalava a sequer me. Ma post un secunde pensata io non retornava a mi castello. Io le guidava lontan in le silva, a mi nove grotta de que io te narrava.

Nunc in le interior del grotta, io me sentiva secur.

Io dava le povre bonhomo alicun pan e uvas sic a mangiar. Io ancora le dava a biber aqua de urceo, e ille esseva tanto assetate de currer que ille bibeva quasi toto.

Tunc io le monstrava un loco ubi io habeva alicun paleas de ris con un copertura super illos. Isto esseva un lecto bon satis, e io habeva alicun vices dormite sur illo.

Ille semblava comprender que io intendeva que ille ibi jacerea e reposarea. Tosto ille dormiva profundemente.

Ille esseva un bonhomo habile. Ille esseva alte ma non troppo grande.

Su capillos esseva longe e nigre. Su fronte esseva alte e large. Su oculos esseva multo lucide.

Su facie esseva ronde e spisse. Su naso habeva un bon forma. Su labios esseva tenue. Su dentes esseva blanc como ebore.

Su pelle non esseva nigre como illo de un africano. Illo non esseva jalne como illo del indianos. Ma illo esseva alicun sorta de color de oliva, multo placente a reguardar.

Post que ille habeva dormite proxime a un hora ille se eveliava e veniva foras del grotta ubi io mulgeva mi capras. Ille me signalava que ille esseva felice de vider me.

Tunc ille abassava su capite sur le terra e prendeva mi pede e lo placiava super se ipse, como ille habeva facite antea. Isto esseva su maniera de dicer que ille voleva facer toto que io desirava.

Io le comprendeva e narrava per signos que ille me placeva.

Io le parlava alicun parolas simple e essayava inseniar lo que illos significava. Ille apprendeva rapidemente e tosto ille essayava parlar a me.

Io le appellava VENERDI, nam il tunc esseva iste die del septimana quando io salvava su vita.

Ille tosto apprendeva appellar me "Maestro," e dicer "si" e "non" in le maniera correcte.

Durante le vespere io le dava un olla de terra con lacte in illo, e le monstrava como submerger su pan in le lacte. Io ancora le dava un biscuit de hordeo, lo que ille mangiava como si illo gustava multo ben.

Tote le nocte nos remaneva in le grotta. Ma matutinalmente le proxime die io le guidava retro a mi castello.

Mi prime preoccupation esseva saper si le homines salvage habeva partite del insula. Io surmontava le rocca e reguardava circa per mi telescopio.

Io videva le loco ubi le homines salvage habeva essite. Io videva ubi illes habeva facite lor foco. Ma illes non esseva ibi. Io non poteva vider ulle signo de illes o de lor canoas. Il esseva clar que illes habeva partite del insula.

Io dava mi homine Venerdi un de mi armas pro portar. In su mano dextere ille teneva mi spada e sur su dorso ille habeva su arco e sagittas.

Io ipse portava duo armas. Armate talmente nos harditemente marchava a basso al plagia.

Le sablo esseva rubie de sanguine, e il habeva ossos e morsellos de carne dispersate in omne locos. Io demandava Venerdi colliger e interrar los.

Nos passava alicun tempore sur le plagia, ma non poteva trovar plus.

Venerdi faceva me comprender que il habeva habite tres altere prisioneros in le barcas con ille. Sin dubita le homines salvage habeva occidite e mangiate les omnes.

Le die sequente io construeva un tenta pro Venerdi pro dormir. Isto esseva justo intra le muro de mi castello e in fronte del porta a mi proprie camera a dormir.

Proque ille habeva nulle vestimentos io comenciava laborar pro facer le un vestimento. Io le dava pantalones del lino que habeva pertinite a un del marineros, e que io non habeva portate proque illos esseva troppo parve.

Tunc io le faceva un jachetta de pelle de capra. De pelle de conilio io formava un coperitesta multo bon que sedeva quasi ben in le capite sue.

Tu deberea haber vidite le quando ille portava su vestimentos. Ille esseva multo fer de isto, ma oh, tanto agreste!

Ille ambulava circa con un surriso large sur su facie. Ille essayava facer omne cosas pro placer me.

E vermente io deveniva delectabile pro ille. Nam nulle homine jammais habeva un servitor tanto fidel.

Capitulo 42

Io insenia multe cosas a Venerdi

Quando mi homine Venerdi habeva essite con me tres dies io le prendeva chassar.

Nos passava alicun silvas, e tunc io videva un capra salvage jacente in pede del arbore con tres caprettos sedente circum illa. Io signalava Venerdi a attender.

"Stop," io diceva. "Resta immobile."

Tunc io visava a un de caprettos, tirava e lo occideva.

Le ruito del arma talmente espaventava le povre homine salvage que ille non sapeva que facer. Ille tremeva como un folio. Ille pensava que io le occiderea.

Ille non videva le capretto que io fusilava. Ille se jectava a mi pedes. Anque si io non poteva comprender un parola de lo que ille diceva, io sapeva que ille me petitionava a salvar le.

E io accordava a salvar le --- tanto espaventate ille esseva.

Io prendeva su mano e le elevava. Io le surrideva e punctava al capretto que io occideva. Quando ille lo videva e me comprendeva, ille curreva pro prender lo.

Quando nos passava trans le silva, io videva un ave grande que sedeva in un arbore. Io pensava que isto esseva un falcon.

"Vide ibi, Venerdi!" io diceva e punctava verso illo.

Bang! diceva mi arma. Le ave cadeva sur terra. Illo non esseva un falcon, ma un papagai.

Venerdi stupeva. Ille mirava mi arma e tremeva.

Durante longe tempore ille non toccava le arma. Ille lo reguardava e parlava a illo. Ille diceva, in su proprie lingua: "Oh, tu cosa miraculose! Non me occide! Non me occide!"

Nos non trovava ulle cosa plus in le silva iste die. Venerdi portava le capretto a domo, e io prendeva su pelle e lo vestiva. Tunc io hachava alicun del morsellos melior e faceva un suppa multo bon.

Pro dinar io dava un poco del suppa a mi homine. Isto le multo placeva, ma ille non tolerava sal in illo.

Io essayava monstrar que le alimento esseva melior con un poco de sal. Ma ille non pensava talmente, e ille nunquam mangiarea carne salate.

Le proxime die io demandava Venerdi a laborar. Io le faceva disgranar alicun hordeo pro me e moler grano a farina como io semper habeva facite.

Ille faceva isto multo ben.

Tunc io le monstrava como io faceva pan e lo coceva. Ille apprendeva multo rapidemente e tosto poteva cocer e manear le casa tanto ben como ulle altere.

Poco a poco io le instrueva como laborar sur mi ferma. Nos palava un altere campo e seminava plus de hordeo. Nam nunc il habeva duo buccas a alimentar in loco del un.

Multo tosto Venerdi apprendeva parlar quasi ben. Ille apprendeva como appellar tote lo que ille videva. Ille esseva rapide, e il me placeva instruer le.

Io le narrava re le pulvere de arma e re le armas e io le monstrava como fusilar. Io le dava un cultello, lo que le multo placeva. Io le faceva un cinctura e dava un hachetta a portar in isto.

Io le narrava re le paises sur le altere latere del grande oceano. E io le narrava un poco de mi proprie historia.

Poco a poco io explicava como mi populo faceva mercantia in naves grande, e como mi proprie nave habeva facite naufragio sur le costa de iste insula.

Alora, inter labor e inseniar, io oblidava tote mi pavor. Le dies passava, e cata die me offereva un poco plus de delecto.

Isto esseva le anno le plus placente in mi vita.

Io sovente demandava mi homine Venerdi qual esseva su pais proprie. Ille me narrava tote lo que ille sapeva, e su parolas faceva me sentir quasi securmente que le continente sudamerican non esseva lontan.

De facto, le costa basse que io poteva vider lontan in le west de mi insula esseva un parte de iste continente grande.

Venerdi me diceva que le homine blanc alicun vices ibi habeva arrivate. Ille diceva que illes habeva barbas longe e obscur e semper essayava facer mercantia con su populo proprie.

Io me sentiva secur que illes esseva espanioles, e io habeva un grande desiro viagiar ibi, si io poteva, e junger me con illes. In effecto, mi mente integre voleva vider alicun homines de mi proprie populo de novo.

Io pensava que si io solmente poteva arrivar al continente, io trovarea un via a attinger Anglaterra, o al minus un loco ubi il habeva habitantes anglese.

In fin io diceva a Venerdi que io le donarea un barca a viagiar retro a su pais proprie. Isto esseva un parte de mi plano pro sortir del insula.

Io le guidava al altere latere del insula e monstrava mi canoa.

Nos lo vacuava del aqua e postea faceva un viage curte in illo. Venerdi sapeva pagaiar multo ben.

"Nunc, Venerdi," io diceva, "pagaiara nos trans le mar a tu pais proprie?"

Ille me reguardava multo triste proque io diceva isto, e io videva que ille pensava que le canoa esseva troppo parve.

"Ma ben," io diceva, "io ha un barca plus grande. Io te lo monstrara deman."

Le matino proxime, talmente, io le prendeva pro vider le prime barca que io habeva construite ma que io non poteva traher al aqua.

Ille diceva que isto esseva satis grande. Ma isto ibi habeva jacite vinti-tres annos e esseva corrupte.

"Nos construera un barca nove, Venerdi," io diceva. "Nos construera un que es tanto grande como isto. Tunc tu pote viagiar a tu casa proprie in illo."

Ille appareva multo triste.

"Proque es tu irate contra Venerdi?" ille demandava. "Que habeva ille facite?"

Io le diceva que io non esseva irate, e demandava lo que ille voleva dicer.

"Non irate! Non irate!" ille critava. "Alora proque vole tu inviar Venerdi via a su proprie domo vetule?"

"Proque, Venerdi," io diceva, "non tu me diceva que tu volerea esser ibi?"

"Si, si," ille diceva. "Venerdi vole que nos ambes pote esser ibi, ma non Venerdi sin su maestro."

"Ma que pote io facer ibi?" io demandava. "Io sape facer nihil."

"Oh, si, maestro," ille presto respondeva. "Tu pote facer multe cosas. Tu pote inseniar homines salvage a esser mansuete, a cognoscer Deo, a viver justemente. Tu pote facer multe cosas."

"No, Venerdi," io diceva. "Tu debe viagiar sin me. Lassa me viver hic solitari como io faceva antea."

Ille habeva le aere triste. Tunc subitemente ille curreva e cercava un hachetta. Ille me lo portava.

"Que debe io facer con isto?" io demandava.

"Prende lo. Occide Venerdi," ille diceva.

"Vermente," io diceva, "e proque debe io facer isto?"

"Alora proque invia tu Venerdi via?" ille diceva. "Minus mal occider me que inviar me via."

Ille habeva lacrimas in su oculos quando ille parlava. Io videva que ille me amava e voleva semper remaner con me.

Tunc io le diceva que io nunquam, nunquam le inviarea via, e que ille deberea semper remaner con me.

Tu deberea haber vidite su oculos lucidar.

Capitulo 43

Io face un nove barca

Io decideva comenciar con le barca nove immediatemente.

Assi, le die proxime io con Venerdi iva pro cercar un bon arbore.

Il habeva satis de arbores sur le insula pro construer mesmo un flotta. Ma, io debeva trovar un que situava proxime al aqua, a fin que nos poterea lancear le barca quando illo esseva preste.

In fin Venerdi trovava un. Ille sapeva, melior que io, qual sorta de ligno esseva le melior pro construer un barca.

Il esseva un arbore con un apparentia bizarre, e usque a iste die io non sape su nomine.

Venerdi lo abatteva per hacha. Ille trenchava un parte de illo pro le barca.

Ille voleva construer un foco super illo e talmente arder via un cavo in le barca.

Ma io le monstrava un maniera melior, a hachar lo via per hachettas e cisellos.

Post circa un mense isto esseva complete. Con nostre hachas nos trenchava le exterior usque illo esseva in multo bon forma.

Tunc nos laborava durmente durante duo septimanas pro levar le barca in le aqua.

Ma quando nos succedeva, como ben illa flottava! Illa haberea potite portar al minus vinti homines.

Il esseva miraculose como ben Venerdi poteva manear la. Il esseva miraculose como rapidemente ille sapeva pagaiar.

"Nunc, Venerdi," io diceva, "pensa tu que illa nos porta trans le mar?"

"Si, maestro," ille diceva, "illa nos porta anque quando le vento es le pejor."

Mi deber proxime esseva facer le mast e le vela, e a armar le barca con un ancora e un timon.

Il esseva satis facile facer le mast. Io demandava Venerdi a trenchar un cedro juvene que cresceva in le proximitate.

Ille lo formava e lisiava, e faceva un mast tanto belle como on poteva sperar vider.

Ma le vela, isto esseva un altere cosa. Io habeva velas vetule, o plure pecias de velas vetule.

Ma illos habeva jacite in un loco e in un altere pro vinti-sex annos. Il esserea un miraculo si non illos esseva toto corrupte.

Post habite cercate longe io trovava duo pecias que io pensava poterea esser utilisabile. Io comenciava laborar, isto es, sarcir e suer.

Sin agulia le labor esseva lente, tu pote esser secur.

In fin io habeva un vela tricorne, fede como un vela scapula-del-ove, que nos poteva ligar con barra a su parte basse.

Io anque habeva un parve vela de bosprit a hissar per le mast superior.

Il passava duo menses facer le velas e le manovra como io sperava.

Tunc io placiava le timon pro diriger le barca. Io esseva un carpentero povre, e lo que io faceva habeva un apparentia aspere.

Venerdi sapeva como pagaiar le canoa assi ben como ulle homine.

Ma ille sapeva nihil del vela. Ille nunquam habeva vidite como on dirigeva un barca per le timon.

Nos faceva plure viages parve proxime al insula e io le inseniava como manear omne cosas sur le barca.

Tanto que io voleva retornar a mi populo proprie, io non poteva decider essayar le viage longe trans le mar al continente.

Io nunc habeva habitate vinti-septe annos sur le insula. Mi homine Venerdi habeva habitate con me duo annos, e illos habeva essite le annos le plus felice de mi vita. Io habeva toto que io besoniava pro facer me confortabile e felice.

Proque poterea io sperar partir?

Io habeva un desiro ardente vider mi pais natal de novo, parlar con homines de mi proprie racia, forsan visitar mi parentela un altere vice. Io non poteva remover iste desiro, ni durante dies ni durante noctes.

Ma nunc nove pensatas cresceva in mi mente. Io sentiva que in un maniera o in un altere io tosto escapparea del insula. Vermente, io esseva secur que io non restarea ibi un altere anno.

Io non pote narrar te proque io sentiva in iste maniera. Ma io semblava saper que un cambiamento grande esseva proxime in mi vita.

Io tamen continuava mi agricultura como antea. Io excavava, io plantava, io recoltava mi uvas, io faceva toto justo como io non habeva habite tal pensatas.

Mi homine Venerdi esseva le plus real del adjutores. Ille faceva omne le labor pesante. Ille non me permitteva levar mesmo le mano si ille poteva facer lo in vice de me.

Le saison del pluvias finalmente comenciava, e isto finiva le major parte de nostre labor in aere libere.

Nos traheva nostre barca nove a un loco secur in pauc distantia del fluvio parve, super le puncto ubi io accostava per mi barcas ex le nave.

Nos la traheva al costa al marca de marea alte, e ibi Venerdi fossava un bassino parve pro illa.

Iste bassino esseva justo satis grande a continer la e isto esseva justo satis profunde pro dar satis de aqua pro facer la flottar.

Quando le marea alte passava nos construeva un barrage forte trans le puncta final del bassino, pro inhiber le aqua plenar isto de novo. Talmente illa remaneva alte e sic sur le ripa del fluvio.

Pro proteger lo del pluvia nos placiava plure etages del branchettas de arbores super illa usque illa jaceva sub un barriera dense de illos. Un tecto impaleate non la haberea potite proteger melio.

Io non me rumpeva le capite pensante que io nunquam viderea le barca flottar sur aqua de novo. Secundo lo que io hodie sape, illa ancora jace alte e sic in su bassino impermeabile al aqua.

Nos nunc passava tempore interne le maxime parte de nostre tempore, ma nos nos occupava placente, e le horas passava velocemente.

Cata matino mi prime deber esseva leger plure capitulos del Biblia. Tunc io instrueva Venerdi de alicun del veritates del religion.

Io esseva un inseniante mal, ma io faceva mi melior e esseva honeste.

Io comenciava per demandar le re le Creator.

Io le demandava qui faceva le mar, le colles, le silvas, le terra sur que nos ambulava.

Ille me narrava que isto esseva un esser grande que habitava ultra toto.

Io confessa que io non poteva haber date un responsa melior.

Ille diceva que iste esser grande esseva plus vetule que le mar o le terra, le luna o le stellas.

Tunc io demandava, "Si iste esser habeva facite omne cosas, proque non le adora omne cosas?"

Ille pareva multo grave, e con oculos plen de innocentia, respondeva: "Omne cosas le dice Oh."

Talmente ille me inseniava quando io essayava inseniar le.

Capitulo 44

Io vide un vela bizarre

Io nunc debe omitter alicun cosas meraviliose durante mi ultime anno sur le insula. Nam alteremente mi conto devenirea troppo longe.

Io dormiva profundemente in mi castello un matino quando Venerdi arrivava currente.

"Oh, maestro, maestro!" ille critava, "un nave, un nave!"

Io me saltava erecte e sortiva al aere libere tanto rapidemente como possibile. Io habeva tante haste que io oblidava portar mi arma con me.

Io reguardava al mar. In distantia de circa tres millias del costa io videva un barca bizarre arrivar al insula. Illa habeva un vela scapula-del-ove e illa se approximava velocemente in un vento bon. "Securmente," io pensava, "isto non es un sorta de barca que le homines salvage usa."

Tunc io videva que illa veniva non del mar plen de mi latere del insula, ma circum le puncta del costa sud.

Io curreva retro a mi castello e ordinava Venerdi remaner in le interior e remaner silente usque nos apprenderea an le homines in le barca esseva amicos o inimicos.

Tunc io surmontava a mi vigilantia sur le cresta del grande rocca.

Io reguardava verso le costa sud, e ibi io videva un nave que jaceva in ancora. Como ben io poteva divinar, illa esseva circa cinque millias de mi castello e al minus tres millias del costa.

Il pareva como un nave anglese, e le barca securmente esseva un barca anglese.

Io non te pote narrar como felice io deveniva super le pensata que alicun de mi proprie cognatos esseva tanto presso. Malgrado toto io sentiva timor bizarre, e talmente decideva esser multo caute.

In le prime loco, qual affaires poteva un nave anglese haber sur iste mares? Le angleses non habeva terras in iste parte del mundo. Illes non habeva venite hic pro facer mercantias. Il non habeva habite tempestas que poteva haber jectate le nave hic.

Quanto plus io pensava al cosa, tanto plus io dubitava. Si le homines vermente esseva angleses, illes non poteva esser hic con un intention bon.

Tunc le barca jam se approximava al costa. Io poteva vider le homines ibi quasi clarmente. Illes pareva como angleses.

Quando illes arrivava le marea esseva le plus alte, e illes accostava le barca alte sur le plagia circa un medie millia de mi loco.

Io nunc contava dece-un homines, e omnes excepte tres esseva armate per spadas. Si tosto que le barca toccava le terra, le major parte de illes saltava ex le barca.

Tunc io remarcava que le tres homines sin armas esseva prisioneros. Illes habeva le manos ligate a retro e on les strictemente guardava.

Quando on les dirigeva al costa, illes semblava haber grande pena de periculo e precar pro lor vitas.

Quando Venerdi videva omne isto, ille me critava: "Oh maestro! le homines blanc face simile que le homines salvage de lor prisioneros."

"Ma Venerdi," io diceva, "pensa tu que illes les mangiara?"

"Si, si," ille respondeva, "illes les mangiara."

On dirigeva le prisioneros alte al plagia, e io expectava cata momento vider como on les occideva.

Ma tosto le guardas pareva cambiar lor opinion. Illes parlava le un al altere pro un momento. Tunc illes disnodava le manos del prisioneros e lassava les ir ubi illes voleva.

Le marineros se dispergeva, le un iva iste via, le altere un altere, como si illes voleva vider le pais. Ma le homines qui habeva essite imprisionate sedeva sur le terra e pareva multo triste e plen de despero.

Io tunc pensava del prime vice quando io accostava sur le terra --- quando io habeva nulle sperantia, e quando io me sentiva perdite.

Como io diceva, le marea esseva le plus alte quando le homines arrivava al costa. Illes vagava circa usque le marea habeva defluite e lor barca jaceva alte e sic sur le sablo.

Illes lassava duo homines a guardar le barca. Ma le temperie esseva multo calide, e iste homines se addormiva.

Quando un de illes se eveliava e notava que le aqua habeva disparite circum le barca, ille comenciava critar al adjuta. Cata homine veniva currente e essayava traher le barca verso le mar.

Ma illa esseva tanto pesante que illes non poteva mover la. Illes tirava e pulsava pro un tempore longe. Tunc io audiva un de illes critar: "Lassa la jacer, pueros! Illa flottara ancora un vice quando le marea cresce de novo."

Con isto illes la abandonava e omnes deambulava a in le terreno de novo.

Capitulo 45

Io salva homines del periculo

Io sapeva que le marea non crescerea ante nocte. Pro isto io pensava que io debeva esser armate, e, quando il devenirea obscur, io poterea aventurar me al exterior e apprender plus de mi visitatores bizarre.

Io inspectava mi armas e preparava toto, e tunc io me sedeva pro attender.

Le die, como io narrava, esseva multo calide. Le tres homines qui habeva essite prisioneros ancora sedeva sub un arbore preter le costa. Ma omne le alteres esseva in le silva. Sin dubita illes reposarea in un loco umbrose usque al sol se ponerea.

A circa duo horas io deveniva tanto anxie que io non plus poteva attender.

"Venerdi," io diceva, "que nos va al exterior pro vider lo que nos pote facer."

Tu deberea haber vidite nos quando nos marchava al exterior del castello.

Io habeva duo armas sur mi humeros e Venerdi habeva tres. Io portava mi jachetta de pelle de capra e mi coperitesta grandiose de que io te ha narrate. Al latere io habeva un spada nude, e in mi cinctura duo pistolas grande.

Io debeva haber apparite multo furiose.

Nos ambulava silentemente al basso del colle, remanente celate inter le arbores. In fin, quando nos nos approximava al tres homines, io subito saltava ante illes e critava: "Que es vos, gentilhomines?"

Nunquam habeva homines habite un aere tanto surprendite.

Illes saltava erecte, ma illes non poteva parlar un sol parola. Vermente, illes intendeva currer via de me quando io critava: "Halto, mi gentilhomines! Non me time. Io es un amico. Io porta adjuta."

"Tunc, vermente," diceva un de illes, "tu debe haber cadite del celo; nam nostre caso es desperate."

"Omne adjuta es del celo, senior," io diceva; e tunc io les brevemente narrava como io habeva vidite como illes arrivava al costa.

"Io es un anglese," diceva io, "e io es preste a adjutar vos. Io ha un servitor, e nos es ben armate. Narra nos vostre caso, e como pote nos servir vos."

"Nostre caso," diceva le posterior del tres homines, "es troppo longe a narrar vos nunc; nam nostre inimicos es multo proxime. Io esseva le capitano del nave que jace in ancora ibi. Tres dies antea le marineros se rebellava contra me. Illes me faceva lor prisionero. Illes capturava le nave, nam illes voleva devenir piratas."

"Illes planava occider me; ma iste matino illes se decideva abandonar me sur iste insula pro morir. Le homines con me es judicate al mesme destino. Le un es mi companion, le altere un passagero."

"Quando nos accostava hic, nos non habeva sperantia, ma nos affrontava le morte. Nam il non sembla que ulle de nos poterea viver in un loco tanto desolate."

"Ma ubi es vostre inimicos cruel nunc?" io demandava. "Sape vos ubi illes ha sortite?"

"Illes es ibi, senior," ille diceva, punctante al boschetto non lontan. "Illes dormi in le umbra. Si illes se eveliava e nos videva, illes occiderea cata uno de nos."

"Ha illes armas de foco?" io demandava.

"Solmente duo muschettos," ille respondeva, "e un de illos illes abandonava in le barca."

"Tunc fide toto a me," io diceva. "Si illes ancora dormi il esserea facile a occider les omnes. Ma io pensa que il esserea melior facer les nostre prisioneros."

Le capitano tunc me narrava que il habeva duo homines vitiose inter illes qui esseva lor chefes.

"Il es illes qui habeva facite tote iste pena," ille diceva. "Si illes e le duo alteres deveniva vincite le restos nos sequerea e illes facerea lor labor. Vermente, io es secur que multe de illes participa contra lor voler."

Capitulo 46

Io ha un die anxiose

Quando nos parlava nos lentemente nos retirava inter le arbores ubi nos poteva evitar le vista.

Le capitano me promitteva que si nos succedeva prender le controlo del nave, ille facerea ulle cosa que io desirava. Ille me portarea a Anglaterra o a ulle parte del mundo. Ille viverea e morirea con me.

"Tunc, ben," io diceva, "si vos omnes obedi mi commandos, nos videra lo que nos pote facer."

Io dava a cata uno un muschetto, con pulvere e munition. Io les ordinava occider tanto pauc de inimicos como possibile, e facer prisioneros de omnes si possibile.

Justo tunc nos audiva alicun de illes eveliar se. In un momento tres homines partiva del boschetto e ambulava a basso al costa.

"Es istes le chefes?" io demandava.

"No," respondeva le capitano.

"Tunc, ben, lassa les passar," io diceva; "ma si le resto escappa, il es tu falta."

Con un muschetto in su mano e un pistola in su cinctura, le capitano evelleva. Io sequeva proxime a su latere, durante que Venerdi e le duo altere homines iva un poco avante de nos.

Le companion in alacritate cambiava a passar sur alicun bastones sic que rumpeva con un ruito acute sub su pedes. Un del marineros audiva isto e reguardava verso nos e nos videva.

Ille alarmava le alteres. Le sceleratos dormiente se eveliava e saltava al pedes. Ma isto esseva troppo tarde. Nostre armas jam les punctava.

Io non besonia narrar te del combatto. Illo esseva acute e curte.

In fin le duo inimicos qui habeva causate omne iste pena jaceva morte sur le terreno. Le tres altere homines, qui non recipeva injurias sever, deveniva nostre prisioneros. Quanto a mi armea parve, nemo deveniva damnate in ulle maniera.

Quando le capitano e io bandava le prisioneros, Venerdi e le companion curreva al barca e removeva le remos e le velas.

Tosto le tres homines qui habeva ambulate a basso del costa reveniva rapidemente pro vider que passava.

Quando illes videva como le cosas esseva, illes tunc capitulava e deveniva bandate con le alteres. Talmente nostre victoria esseva complete.

Nos nunc retornava al castello.

Nos guidava le prisioneros in le parte posterior del grotta que io primo habeva excavate, e nos ibi lassava Venerdi guardar les.

Con le capitano, le companion, e le passagero, io sedeva in mi melior camera, ubi nos omnes nos refrescava per omne le alimento que io habeva propter.

Nos nunc habeva tempore pro narrar que habeva passate e facer planos pro le futuro.

Io narrava al capitano mi historia integre justo como io te lo habeva narrate. Ille, in vice, narrava de su viage de Anglaterra a India West, e como su equipage, volente devenir piratas, prendeva le possession del nave e le faceva lor prisionero.

"Il ancora ha vinti-sex homines sur le nave," ille diceva. "Illes sin dubita stupeface lo que lor companiones habeva devenite. Post un poco alicun de illes probabilemente accostara pro apprender lo que hic passa."

"Lassa les venir," io diceva. "Nos essera preste pro illes."

Dunque nos ambulava a basso del costa ubi le barca ancora jaceva.

Nos trovava in illo un poco de rum, alicun biscuites, un corno de pulvere de arma, e cinque o sex libras de sucro. Le ultime me esseva multo benvenite, nam io non habeva gustate sucro pro plure annos.

Omne iste cosas nos portava al costa. Tunc nos colpava un grande foramine in le basso del barca.

A ver dicer, io non habeva grande sperantia que nos unquam recovrarea le nave. Ma io pensava que post que illa haberea vogate via nos poterea reparar le barca. Tunc nos sin dubita poterea viagiar al colonias espaniol sur le continente.

Circa un hora ante le poner del sol, nos audiva un arma discargar del nave.

"Il es como io te narrava," diceva le capitano.

Nos videva un signal undulate del mast. Post isto il habeva plure armas discargate.

In fin, quando il habeva nulle responsa, ni al signales ni al armas, il habeva un grande activitate al ponte del nave, e on ibi lanceava un altere barca.

Io les reguardava per mi telescopio.

Quando le barca se approximava al costa, nos videva que il habeva dece homines in illa e omnes de illes esseva armate con muschettos.

Le sol brillava al facies de illes e nos habeva un bon vista a illes quando illes arrivava.

Le capitano cognosceva omnes de illes. Ille diceva que il habeva tres homines honeste inter illes qui participava in iste affaire contra lor proprie voler. Le resto, tamen, esseva homines pejor, qui poteva facer ulle cosa vitiose.

Nos nunc liberava duo de nostre prisioneros, nam illes semblava esser homines confidente e allegre quando le situation cambiava al favor del capitano.

"Pote nos haber confidentia a illes, capitano?" io demandava.

"Io les plenmente sustene," diceva le capitano.

Io prestava un arma a cata un de illes. Nos nunc habeva septe homines armate a incontrar le dece qui accostarea.

Ma nos remaneva celate e attendeva pro vider lo que illes facerea.

Si tosto que illes arrivava al costa illes curreva pro reguardar le altere barca. Il esseva lor surprisa trovar la dismantellate de omne cosas e haber un foramine in le basso.

Illes critava, ma necuno respondeva.

Illes discargava lor muschettos, faciente le silvas sonar de lor echos. Ma ancora il non veniva un responsa.

Illes tunc lanceava lor barca de novo, e continuava remar retro al nave.

Ma durante le via illes cambiava lor opinion. Il non jammais va, illes pensava, a lassar lor amicos sur le insula sin essayar traciar les.

Talmente illes remava retro al costa. Tres homines remaneva con le barca como guardas, e le resto comenciava cercar in le pais lor companiones.

Nos haberea devenite felice si illes eligeva le via a nos, assi que nos poterea haber fusilate contra illes; ma isto illes non faceva.

Le nocte tosto comenciava, e illes non osava ir lontan del costa.

Poco a poco illes retornava al barca de novo.

Nos timeva que illes habeva abandonate le cerca e que illes nunc retornarea al nave.

Le sol se poneva, e il tosto deveniva obscur sur le terreno e super le mar.

Capitulo 47

On me appellava governator

Per mi ordine, Venerdi e le companion del capitano hastava trans le silva al fluvio parve ubi io olim accostava con mi barcas.

Quando illes ibi arrivava, illes critava tanto forte como illes poteva.

Le homines qui justo preparava lancear le barca les audiva. Illes respondeva, e curreva preter le costa verso le fluvio parve.

Le tres homines qui remaneva in le barca anque remava circa verso le mesme loco. Proxime al imbuccatura del fluvio, tamen, illes accostava de novo, e un de illes curreva preter le ripa del fluvio pro incontrar su companiones.

Ora io me hastava avante con le capitano, e prendeva le barca ante que le duo bonhomos qui sedeva in isto poteva salvar se ipse.

Il nunc habeva devenite quasi obscur, e nos habeva nihil a facer excepte attender le marineros retornar al costa pro querer lor barca.

Tosto Venerdi e le companion del capitano reuniva con nos, e io deveniva le capite del armea parve, ascoltante le marineros quando illes continuava inter le arbustos.

Nos poteva audir les vocar le un al altere. Nos poteva audir les narrar como claude e fatigate illes esseva. Nos poteva audir les dicer que illes esseva sur un insula incantate ubi il habeva magas e altere sortas de cosas incomprehensibile. Omne isto nos multo placeva.

Poco a poco illes arrivava al costa, quasi proxime al loco ubi nos esseva.

Un del homines que illes lassava in le barca esseva con nos. Ille esseva un del homines honeste que le capitano habeva monstrate, e ille con nos habeva adjungite multo voluntarimente.

Secundo mi ordines ille nunc critava: "Tom Smith! Tom Smith!" Nam isto esseva le nomine del chef del campania.

Tom Smith tosto respondeva: "Es il tu, Robinson?" nam ille cognosceva le voce.

"Si," le altere respondeva, "e pro Deo, Tom Smith, renuncia vostre armas e rende vos, o vos omnes devenirea homines morte in le minuta sequente."

"A qui debe nos render nos?" critava Tom Smith. "Ubi es illes?"

"Illes es hic," esseva le responsa. "Hic es nostre capitano al capite del armea integre del homines combattente. Le officiero del nave es morte, e Bill Fry es morte, e omnes qui resta de nos es prisioneros. Si vos non vos rende, vos essera morte anque."

"Si illes da nos amnestia, nos nos rende," diceva Smith.

Tunc le capitano mesme comenciava parlar. "Tu, Smith," ille diceva, "tu cognosce mi voce. Si vos renuncia vostre armas nunc tosto, vos vivera --- omnes excepte Will Atkins."

A isto, Will Atkins critava: "Pro Deo, capitano, da me amnestia! Que ha io facite? Io non ha essite pejor que le alteres."

Nunc isto non esseva ver. Nam il esseva Will Atkins qui primo attaccava le capitano, e il esseva ille qui bandava le manos del capitano.

"No, Will Atkins," diceva le capitano. "Tu sape lo que tu ha facite, e io pote promitter te nihil. Vos debe renunciar vostre armas e confider in le gratia del governator."

Per "le governator" ille intendeva me, Robinson Crusoe --- nam illes me appellava governator.

Le resultato de omne isto esseva que illes omnes renunciava lor armas e precava pro lor vitas.

Tunc io inviava tres de mi homines a bandar les con cordas forte, lo que illes faceva, a mi grande gaudio.

Post isto io inviava mi armea grande de cinquanta homines --- qui, ante toto, esseva solmente cinque ultra le tres qui jam esseva in carga --- pro ducer les in le prision.

Io narrava al capitano que il esserea melior placiar alicun del prisioneros in un loco e alicun in un altere, nam tunc illes minus verisimilemente essayarea escappar.

Ille e Venerdi dunque prendeva Atkins con duo alteres qui esseva le pejor a mi grotta in le silva. Il esseva un loco triste, ma multo secur. Ibi nos lassava le homines mal con lor manos e pedes bandate fortemente, e le porta blocate con un rocca enorme.

Il esseva tarde, e io inviava le restos a mi cabana de folios. Proque nos anque habeva les bandate, e proque il habeva un barriera circum le loco e isto esseva forte, illes restava ibi in plen securitate.

Omne illes deveniva espaventate. Nam illes credeva que il habeva angleses qui habitava sur le insula, e le governator habeva un armea multo grande. Illes sentiva que quanto melior illes se comportava tanto plus secur illes esserea.

Le capitano sortiva al exterior pro parlar con illes.

"Mi homines," ille diceva, "nos omnes sape qual crimine sever vos ha committite. Vos nunc es sub le poter del governator de iste insula. Ille vos invia a Anglaterra. Ibi vos es ponite ante le corte, e vos deveni pendite in catenas."

Iste parolas faceva les pallidir e gemer. Nam illes non esseva plus que homines juvene e habeva essite conducite in isto per le quatro o cinque inimicos qui esseva le chefes.

"Nunc, mi homines," le capitano continuava, "vos sape que io semper ha essite benigne a vos."

"Certemente tu ha," diceva Tom Smith.

"Si, si!" critava cata altere.

"Ben, tunc," diceva le capitano, "il pena mi corde vider vos in iste caso dur. Le nave, como vos sape, ancora jace in ancora juxta le costa. Il ancora ha alicun inimicos in le nave qui conduceva iste pena super nos. Si io persuade le governator a liberar vos, que dice vos? Adjutarea vos me recapturar le nave?"

"Si, si!" omne illes critava. "Nos starea con te usque al fin, nam nos tunc te debe nostre vitas."

"Ben, tunc," diceva le capitano, "io vide lo que io pote facer. Io vade parlar con le governator."

Le cosa tosto esseva arrangiate.

Le capitano debeva seliger cinque de illes que ille pensava esser le plus fideles. Illes le adjutarea a recapturar le nave. Ma le resto restarea in le prision como hostages.

Si le cinque se conduceva ben, tunc omnes esserea liberate. Si illes non conduceva, tunc omnes esserea occidite.

Istos esseva le ordines del governator.

Il tunc esseva concordate que le capitano, con omne le homines que ille poteva confider, deberea partir al nave. Io e mi homine Venerdi remanerea sur le costa pro guardar le prisioneros.

Le foramine in le basso del barca tosto esseva reparate. Quatro homines, con le passagero como chef, partiva pro facer isto. Le capitano, con cinque homines, partiva in le altere barca.

Il esseva post medienocte quando illes arrivava al nave.

Le homines in le nave esseva capturate per surprisa, nam illes pensava que illes esseva lor amicos qui tunc justo retornava al nave.

Illes mesme jectava un corda a illes e adjutava les abbordar, nunquam suspectante que il habeva qualcosa torto.

Le affaire integre esseva gerite ben. Le secunde officiero del nave e le carpentero, qui dirigeva le captura del nave, esseva tosto superate per fortia.

Le capitano rebelle, le pejor del equipage, dormiva in su lectiera. Ille saltava erecte e se preparava al combatto. Ille tirava tres vices in le direction del capitano, vulnerante le officiero del nave ma sin toccar ulle altere.

Le officiero vulnerate altiava su muschetto e discargava. Le capitano rebelle cadeva sur le ponte del nave con un bolletta trans su capite.

Le resto, vidente que illes non plus habeva le chefes, cadeva al su genus e precava pro lor vitas.

Talmente le capitano de novo deveniva le maestro de su proprie nave.

Capitulo 48

Io recipe un nove habito de vestimentos

Le matino sequente io dormiva tarde in mi hamaca, nam le nocte esseva plen de labor e io habeva habite solmente pauc reposo.

Assi tunc on me eveliava per un sono del arma.

Tunc io audiva que alicuno me vocava: "Governator! Governator!" Isto esseva le voce del capitano.

Io hastava foras.

Ille sasiva mi mano e punctava al mar. Ibi, in un distantia parve del plagia, il habeva le nave.

Le temperie esseva bon, e le marineros la habeva apportate e ancorate la presso le imbuccatura del fluvio.

"Mi car amico," critava le capitano, "ibi es tu nave! Illa es le tue, nam nos te debe nostre vitas. Anque nos es le tue. Toto que illa ha in cargo es le tue."

Io esseva proxime a cader per surprisa.

Nam hic il habeva un nave grande, in fin, preste a portar me ubicunque io voleva ir.

Primo io non le poteva responder.

Nos remaneva alicun minutas con nostre manos le un circum le altere, e necuno de nos poteva parlar.

In fin io rumpeva de critar como un infante. Tunc nos gaudeva insimul.

Quando ille habeva parlate un momento, le capitano me diceva que ille me habeva portate un presente.

"Da le cassa al governator!" ille critava a su homines.

Illes ambulava super le colle portante un coffro de ligno. Quando illes lo placiava in le pavimento de mi castello le capitano me lo demandava aperir e adjutava me con tote que illo contineva.

Io lo aperiva.

Io trovava duo libras de tabaco bon, tunc dece-duo pecias de carne de bove, sex pecias de carne de porco, un sacco de pisos, un cassa de sucro, un cassa de farina, un sacco plen de limones, e duo bottilias de succo de lima.

Ma sub omne isto il habeva le surprisa le plus grande. Ibi io trovava sex nove camisas, sex cravatas, duo pares de guantos, un par de calceos, un cappello, e un habito de vestimentos.

Nunc io me poteva vestir como un homine de novo.

Io tosto faceva isto. Il habeva passate tanto longe desde io habeva portate tal vestimentos que il me prendeva longe vestir me in illos.

Ma finalmente io deveniva plenmente vestite. Venerdi non me cognosceva. Io mesmo a pena me ipse cognosceva.

Le die proxime toto esseva preparate pro navigar via.

Nos lassava le secunde officiero del nave, le carpentero, e le altere inimicos qui gereva le rebellion, sur le insula. Vermente, io les habeva explicate le cosas in tal maniera que illes requestava tal arrangiamento.

"Il deveni melior si vos remane hic que si nos vos prende a Anglaterra a pender in cordas," io les diceva.

Io les lassava un barrica de pulvere a armas, tres muschettos, e tres spadas.

Io les narrava re mi capras, como io los guardava --- como io los mulgeva e faceva butyro e caseo.

Io les monstrava mi campos de hordeo e ris.

Io les monstrava, anque, mi castello, mi grotta in le silva, mi cabana de folios.

"Omne isto es le vostre," io diceva.

"Isto es multo plus que nos merita," diceva le secunde officiero; e io concordava con ille.

Capitulo 49

Io conclude mi conto

Assi le 19 de decembre, 1687, nos comenciava le viage a Anglaterra. Io nunc habeva habitate sur le insula vinti-novem annos, duo menses, e dece-novem dies.

Io prendeva con me le moneta que io habeva habite tanto longe e que habeva essite tanto inutile.

Io anque prendeva mi coperitesta grande de pelle de capra e mi umbrella. Ni oblidava io mi bon papagai Poll.

Pro mi homine Venerdi, nulle cosa in le mundo le poteva haber separate de me. Ille haberea vadite al fin del mundo con me.

Il esseva un viage longe e dur. Ma le dece-un de junio nos arrivava a London. De novo io esseva in Anglaterra, mi pais natal.

Io esseva un estraniero complete ibi como io nunquam haberea visitate le urbe antea.

Io viagiava a York. Mi patre e mi matre jam habeva morite multe tempore retro. Le amicos de mi juventute me habeva oblidate.

Io esseva solitari in le mundo. A ubi deberea io viagiar e que facer?

Accidentalmente io apprendeva que il vadeva ben sur mi plantationes in Brasil. Le homine que io lassava in carga de isto habeva facite bon moneta del tabaco que ille habeva cultivate.

Ille esseva un homine honeste, e quando ille audiva que io esseva ancora vive ille me scribeva un littera longe e amical. In isto ille explicava in detalio como succedeva le affaires.

Ille me anque inviava un grande amonta de moneta, que io recipeva con felicitate grande.

Io nunc deveniva un homine ric. Io poterea haber concludite mi vita in conforto e disoccupation; ma isto non esseva mi voler.

Tosto io viagiava de un loco a un altere, e videva plus del mundo. Io habeva multe aventuras surprendente, io te assecura. Ma io non te besonia narrar de illos. Tu tenerea cata un de iste contos pro multo enoiose a leger comparate al conto que io jam te ha narrate.

E nunc, reguardante retro con memorias regrettabile al annos que io passava sur mi car insula deserte, io te dice un adeo amical.

LE FIN