Crusoe de novo Capitulos 20 29
Capitulo 20
Io me face un calendario
Il nunc habeva passate un anno post mi arrivata a iste insula solitari.
Questiona tu como io ha contate le tempore hic? Io te narra.
Post alicun dies de naufragio io ponderava que io comenciava perder le calculo del dies e stationes del anno. Nam io habeva ni almanac ni quaderno pro annotationes. Il pote esser difficile a semper memorar le dies del septimana e io pote oblidar anque quando il ha le dominica.
Talmente io installava un palo alte juxta mi porta. In alto de iste palo io secava in litteras grande iste parolas:
IO ACCOSTAVA HIC LE 30 DE SEPTEMBRE, 1659.
Cata matino io secava un parve lineetta in le latere del palo sub le parolas.
Cata septime lineetta habeva le longor duple comparate al alteres, e isto me indicava que le die esseva dominica.
Cata trentesime lineetta esseva ancora plus longe e plus large. Isto me indicava que un mense plen habeva passate.
In iste maniera io faceva mi calendario.
Un matino io calculava que il habeva tres centos sexanta-cinque lineettas in le palo. Io sapeva, talmente, que il habeva passate un anno post mi arrivata.
Iste die io celebrava un festa solemne.
Io sedeva in mi castello e pensava del bonitate del Deo proque io superviveva e remaneva salve in medio de tante periculos.
Io me humiliava, e le regratiava pro su misericordia.
Pro dece-duo horas io mangiava nihil. Quando, in fin, le sol se poneva, io mangiava un biscuit e un pugnata de uvas e iva al lecto.
Passante nunc un anno integre sur le insula, io habeva apprendite que le saisones ibi non esseva similar como in Anglaterra.
Il non habeva un primavera, estate, autumno, o hiberno ibi. Il habeva un saison del pluvias e un saison sic. Vermente, il habeva duo saisones del pluvias e duo saisones sic in un anno.
Capitulo 21
Io semina un poco de grano
Le prime saison del pluvias comenciava circa in le medio de februario e durava usque al medio de april.
Le prime saison sic comenciava circa in le medio de april e durava usque al medio de augusto.
Le secunde saison del pluvias comenciava circa in le medio de augusto e durava usque al medio de octobre.
Le secunde saison sic comenciava circa in le medio de octobre e durava usque al medio de februario.
Io non poteva haber calculate iste cosas facilemente si io non habeva habite mi calendario.
Un die ante le prime saison del pluvias io comenciava mover cosas sur le plancas in mi grotta.
Ibi io trovava un sacco parve que io habeva portate del nave, un sacco de hordeo, como io jam te ha narrate.
Io lo elevava; illo esseva quasi vacue.
Io reguardava in le sacco. Ibi io videva nihil excepte residuos del pulvere e vannatura. Le rattos habeva mangiate le granos del hordeo.
Le sacco esseva plus utile a qualcosa altere. Io lo prendeva al exterior e succuteva le pulvere e le vannatura sur le terra. Isto esseva un loco in le sol, proxime al rocca grande.
Circa un mense post isto, io videva que qualcosa verde habeva comenciate crescer sur iste loco. Io ponderava qual isto esseva. Isto non poteva esser herba, nam le pedunculo esseva major e plus forte.
Io habeva oblidate le hordeo. Ma io guardava que le pedunculos poteva crescer sin perturbation.
Illos cresceva rapidemente, e tosto illos esseva alte a mi cinctura. Tunc io esseva surprendite de vider dece o dece-duo granos de capites de hordeo verde apparer.
Tu non pote pensar como contente io esseva. Io tunc memorava como io habeva succutite le sacco del pulvere e vannatura sur iste loco.
Ma il habeva un altere surprisa pro me. Io notava in le terra humide un poco plus proxime al rocca altere plantas verde. Illos non esseva tanto alte como le pedunculos del hordeo, e illos non semblava esser equal.
Io los mirava plure dies. Tunc io videva que illos esseva pedunculos del ris. Sin dubita il habeva habite alicun granos del ris in le sacco con le hordeo, e illos habeva cadite in terra con le pulvere e vannatura.
Io te assecura que io tractava minutiosemente le grano. Si tosto que le hordeo esseva matur io lo recoltava. Le recolta non esseva grande, solmente un o duo pugnatas, ma io conservava lo separate in un loco ubi rattos non poteva trovar lo. Io desiderava haber lo salve e seminar lo de novo durante le saison sequente.
Le mesmo io faceva con ris.
Io habeva tanto pauc semines a comenciar que il durava un longe tempore pro cultivar un recolta grande. Non ante le quarte recolta poteva io prender alicun de hordeo pro pan.
Io trovava que le melior loco a plantar le grano non esseva le latere del colle, ma un loco humide non longe de mi cabana estive.
Un die, quando le saison del pluvias finiva, io visitava le pais pro vider como mi recolta cresceva.
Ibi io videva qualcosa que me surprendeva.
Tu memora le barriera que io construeva circum mi cabana estive, o le cabana de folios como io lo appellava. Io lo faceva de duo filas de palos alte con ramettos inter illos.
Ma nunc, io trovava que le palos ancora esseva verde, e que longe ramettos e folios cresceva de illos. Alicun de iste brancas esseva jam duo o tres pedes longe.
Isto me multo placeva. Io secava e flecteva le brancas crescente exactemente in formas que io voleva.
Illos cresceva multo rapidemente, e in pauc le barriera esseva coperite per folios verde. Tunc io flecteva le brancas longe verso le alto del palo que io installava in le centro de mi cabana.
In pauc menses le inclusura integre esseva coperite per un tecto verde.
Tu non pote imaginar como belle isto esseva. Le loco esseva umbrose e fresc, un loco plus placente que on poteva sperar.
Io non sapeva qual sorta de arbore isto esseva que cresceva in tal maniera meraviliose. Ma io secava pauc plus de brancas del mesme sorta e los portava a domo a mi castello.
Io installava le brancas in filas de duo, circa vinti uncias de mi prime muro. In pauc septimanas illos comenciava crescer. Illos cresceva tanto rapidemente que in duo annos illos coperiva le spatio integre in le fronte de mi castello.
Non solmente esseva illos agradabile a mirar, ma illos adjutava a proteger mi castello.
Capitulo 22
Io face un viage longe
Io de longe habeva desiderate vider mi insula integre. Assi, un matino belle, io preparava viagiar al altere latere de illo.
Naturalmente io portava mi arma con me. Sur mi cinctura io habeva mi melior hachetta. In mi sacco io habeva multe pulvere de arma e munition. In mi tasca io habeva duo biscuites e un grande fasce de uvas sic. Mi can sequeva post me.
Io ambulava preter mi cabana estive, o cabana de folios, e verso vespere io veniva a un loco aperte proxime al costa del mar.
Le vista esseva belle. Le celo esseva lucide, e le aere calme. Le aqua lisie extendeva via e via verso le sol ponente.
In le distantia io poteva vider terra. Io non poteva dicer an isto esseva un insula o parte del continente american. Le distantia a ibi esseva al minus cinquanta millias.
Si isto esseva le continente, io sentiva secur que io aliquando viderea un nave navigante a ibi o de ibi. Si isto esseva un insula, il poterea haber homines salvage sur illo, que non esserea secur pro me incontrar. Ma inquietar super tal cosas non poterea facer me ben.
Io trovava que iste latere del insula esseva multo plus belle que illo ubi mi castello esseva situate.
Hic il habeva grande campos aperte, verde de herba e dulce de flores. Anque hic il habeva silvas belle, con multe arbores e vites estranier.
Io videva multe papagais verde inter le arbores, e io ponderava como io poteva trappar un e inseniar lo a parlar.
Post un grande pena io colpava un papagai juvene con mi baston. Ille esseva un luctator ben, e il non esseva un cosa facile a trappar le. Ma in fin io succedeva clauder le in mi sacco.
Ille non esseva vulnerate, e io le portava a domo. Il durava un longe tempore ante que io poteva facer le parlar. Ma in fin ille deveniva domesticate e poteva vocar mi nomine. Io ha un conto agradabile a narrar te post alicun tempore.
Ultra le papagais il habeva multe altere aves in le silvas. Alicun de illos esseva de sorta que io nunquam habeva vidite antea.
Sur le terrenos basse io videva animales que pareva como conilios. Il habeva alteres que io credeva esser vulpes, ma illos non esseva vulpes similar que il ha in Anglaterra.
Io viagiava multo lentemente circum le insula, nam io voleva vider toto. Usualmente io non ambulava plus que duo millias per die.
Durante le nocte io interdum dormiva in un arbore, quando mi can guardava in basso. In vice io faceva un tenta de palos sur terra. Io me sentiva ben protegite, nam nihil poteva approchar me sin eveliar me.
Al longe del costa del mar il habeva milles de tortucas e abundante de melanittas.
Io non habeva pena a trovar omne le alimento que io besoniava. A vices io habeva un columba rostite a lunchar, a vices le carne succose de tortuca, a vices le carne del capra. Nulle rege poteva viver melio.
Un die mi can captava un juvene capretto. Io curreva a prender lo, e non lassar le vulnerar lo.
Io habeva un grande intention a diriger lo a domo con me. Assi io faceva un collar pro illo, e lo introduceva le via per un corda tenue que io habeva in mi tasca.
Ma illo esseva salvage e non me sequeva facilemente. Il esseva un labor penose a transportar lo, e io decideva lassar lo viver in mi cabana estive.
Io retornava a domo a mi castello.
Capitulo 23
Io recolta mi grano
Io non pote narrar te como contente io esseva a retornar a mi vetule domo e jacer in mi hamaca.
Io non habeva essite in domo durante quasi un mense.
Io esseva tanto fatigate de mi viage que io passava quasi un septimana in mi castello.
Durante que io reposava, io faceva un cavia pro mi papagai que io appellava Poll. Ille esseva un papagai benigne, e ille tosto deveniva multo amical a me.
Tunc io comenciava pensar re le capretto que io lassava in mi cabina estive. Io vadeva ibi con mi can pro prender lo.
Io lo trovava ubi io lo habeva lassate. Illo habeva mangiate omne le herba al interior del defensa e habeva nunc un grande fame.
Io lo dava tanto como illo voleva, e tunc io attachava le corda pro conducer lo. Ma isto io non haberea debite facer, nam illo jam habeva devenite domesticate.
Illo me sequeva ubique. Illo esseva multo benigne e amorose.
Io nunc habeva un quantitate de animales domesticate e io non plus me sentiva solitari.
Mi vita esseva multo plus felice que illo habeva essite quando io navigava super le mares. Io gaudeva de multe cosas al quales io non habeva prestate attention antea.
Mi hordeo e ris cresceva ben e post un altere mense essera preste a recoltar.
Ma un die io videva que alicun animales habeva essite sur le campo. Capras e conilios habeva ambulate sur le pedunculos verde e mangiate le folios longe de hordeo.
Si le cosas continuava de iste maniera, io tosto perderea mi grano.
Io poteva facer nihil a isto excepte construer un barriera o un sepe circum le campo. Isto esseva facile, nam le campo non esseva grande.
Io batteva palos alte in le terreno circum mi recolta. Iste palos esseva tanto le un presso le altere que non un conilio poteva entrar trans le barriera.
Io attachava con corda mi can proxime al porta del parve campo, de maniera que ille latrarea quando un animal se approchava.
Mi grano nunc esseva guardate contra le bestias. Illo cresceva rapidemente. Al hordeo cresceva grande granos de capites que tosto maturava.
Ma nunc le aves veniva a basso in grande greges pro robar me. Illos sedeva sur le barriera, illos volava inter le pedunculos de grano, illos portava via omne le hordeo matur que illos poteva trovar.
Isto me multo molestava. Le major parte del grano esseva ancora verde. Ma io timeva que post que illo maturava io perderea toto.
Io cargava mi arma e vadeva foras al campo. Ibi io videva le fures, sedente sur le barriera e reguardante me. Io esseva tanto furiose que io discargava mi arma inter illos e occideva tres.
"Nunc io vos monstra como vos fura mi grano!" io critava.
Io placiava un palo alte in le centro del campo, e super le palo io pendeva le tres aves morte.
"Isto io face a cata un de vos que ha le corage de revenir a mi campo," diceva io.
Bizarre a dicer, hic finiva tote mi pena. Non un singule ave visitava iste loco durante que mi espaventa-aves pendeva ibi. De facto, le aves sortiva de iste parte del insula, e io non tosto videva alteres.
Capitulo 24
Io labora con plure difficultates
Mi hordeo deveniva matur e attendeva de esser recoltate. Io non habeva alicun instrumento pro falcar lo.
Ma tu memora que io habeva duo spadas vetule que io trovava in le nave.
Con un del spadas io falcava le hordeo e lo placiava in un corbe que io habeva facite. Io portava le capites del grano in mi grotta e separava le grano del vannatura per mi manos.
Post le recolta io mesurava le grano. Io habeva duo modios de ris, e duo modios e un medie de hordeo.
Isto me multo placeva. Io nunc sentiva que io tosto poteva cultivar satis de grano pro alimento.
Ma ha tu jammais pensate quante instrumentos on necessita pro facer le pan pro tu mesme?
Tu ha necun altere cosas a facer que mangiar le pan post que le alteres lo ha panificate. Ma io debeva seminar, recoltar, moler, cerner, miscer, e cocer.
Pro facer omne isto io besoniava plure instrumentos.
Io non habeva un aratro a verter le terra. Io non habeva un spada ni un paletta a excavar lo. Ma con grande travalio io me faceva un spada de ligno, que esseva melior que nihil.
Post que io habeva vertite le terra, io seminava le grano dispergente lo per mi manos. Ma le grano debeva esser coperite nam alteremente illo non crescerea, e io habeva nulle hirpice. Io secava un branca del arbore, e traheva lo sur le campo. Isto, io crede, es le maniera como homines ancian hirpicava lor terra.
Le tertie cosa a facer esseva construer un barriera circum mi campo. Post isto io debeva recoltar, curar, portar a casa, disgranar, separar le grano del vannatura, moler.
Io besoniava un molino a moler. Io besoniava un cribro a separar le farina. Io besoniava levatura e sal a miscer con le pasta. Io besoniava un furno pro cocer le pan.
Io debeva arrangiar me sin plure de iste instrumentos. E isto faceva mi labor multo lente e dur.
Io esseva multo fortunate haber salvate plure instrumentos del nave, e de isto io esseva grate. Qual caso dur io habeva incontrate si io non habeva salvate ulle!
De tempore a tempore, quando io besoniava nove instrumentos, io los faceva per mi proprie manos e illos me serviva ben. Illos non esseva utensiles que on compra in botecas, ma que il importa?
Io jam mentionava le spada que io faceva de un pecia de ligno dur. Ultra le spada io le plus besoniava un picco.
Inter le multe cosas que io salvava del nave, io trovava un vecte vetule. Isto io calefaceva in le foco usque illo esseva quasi blanc de calor.
Io nunc remarcava que io poteva flecter lo quasi facilemente. Poco a poco io lo formava usque io habeva facite un bon picco de illo. Naturalmente illo esseva pesante e non delicate del toto. Ma qui remarca le delicatessa del picco?
Prime io sentiva que io besoniava alicun corbes leve con que io poteva portar mi fructos e grano. Tunc io comenciava studiar como on face corbes.
Io debeva perquirer quasi cata loco del insula pro trovar arbustos longe e tenue que incurvava a un forma de un corbe. Post que io los trovava il prendeva multe horas a apprender como texer iste arbustos insimul e formar un corbe de illos.
In fin, tamen, io succedeva facer bon corbes, equalmente bon como corbes comprate del mercato.
Io habeva plure instrumentos pro trenchar. Inter istos esseva tres grande hachas e plure hachettas; nam tu memora que nos portava hachettas pro facer mercantia con le homines salvage. Io anque habeva plure cultellos.
Ma multe de illos deveniva obtuse per uso. Io salvava un mola de petra del nave, ma io non poteva rotar lo e acutiar mi instrumentos al mesme tempore.
Io studiava durmente pro trovar un solution a isto. In fin, io succedeva attaccar un corda a manivella del petra in tal maniera que io poteva rotar lo con mi pede.
Mi instrumentos tosto esseva acute, e io los manteneva como tal.
Capitulo 25
Io deveni un pottero
Pro facer pan io besoniava vasos. E plure de illos. E non solmente pro facer pan.
Facer vasos del ligno esserea troppo difficile. Naturalmente il non esseva un alternativa facer vasos de ferro o de un altere metallo. Ma proque non facer vasos de solo del terra?
Si io poteva trovar bon argilla, io me sentiva satis secur que io poteva fabricar vasos satis forte pro usar los in casa.
Post multe pena io trovava argilla. Le proxime cosa esseva formar lo a ollas e jarras.
Tu deberea haber ridite si tu videva le prime exemplares mie. Como fede illos deveniva!
Alicun de illos cadeva in morsellos sub lor proprie peso. Alicun de illos cadeva in morsellos quando io essayava elevar los.
Illos esseva de omne forma e grandor.
Post que io habeva laborate duo menses io succedeva facer solmente duo grande ollas que io pote mentionar. Io los usava pro tener ris e hordeo.
Tunc io experimentava con cosas minor, e isto succedeva quasi ben.
Io faceva alicun plattos, un urceo, e alicun jarras parve que io poteva usar como pintas.
Omne los io siccava in le sol calide. Illos conservava lor formas, e semblava quasi dur. Ma naturalmente illos non teneva aqua ni tolerava le foco.
Un die quando io coceva mi carne pro cena, io faceva un foco multo calide. Quando io lo habeva executate, io rastrellava le carbon ardente e extingueva le foco per aqua.
Il occurreva que un de mi jarras parve habeva cadite in le foco e rumpite. Io non habeva colligite le pecias, ma illos remaneva in le flammas calide.
Nunc quando io rastrellava le carbon, io trovava morsellos de illo e il me surprendeva como illos appareva, nam illos esseva ardite dur como petras e rubie como briccas.
"Si omne morsellos rumpite ardeva como tal," io diceva, "proque non pote un jarra integre devenir tanto dur e rubie como istos?"
Io nunquam habeva vidite un pottero laborar. Io non sapeva como construer un furno pro arder le ollas. Io nunquam habeva audite como fabricar ceramica.
Ma io decideva vider lo que on pote facer.
Io placiava plure ollas e jarras parve in un pila, un sur un altere. Io placiava ligno sic circum e super illos, e tunc io lo incendiava.
Quando le ligno habeva comburite, io placiava nove pecias in le foco. Le flammas calide ardeva circum le jarras e le ollas. Carbon rubie ardeva infra illos.
Io manteneva le foco tote le die. Io poteva vider como le ollas deveniva incandescente a transverso. Le sablo circum le jarras parve comenciava disgelar e fluer.
Post isto io lassava le foco extinguer se, poco a poco. Io lo guardava tote le nocte, nam io non voleva que le ollas e le jarras frigidava troppo rapidemente.
In le matino io trovava que io habeva tres multo bon ollas de terra. Illos non esseva belle, ma illos esseva dur como roccas e ben teneva aqua.
Io anque nunc habeva duo jarras, e un de illos habeva vitro al exterior del sablo disgelate.
Post isto io poteva facer omne le ollas e le jarras e le plattas que io jammais besoniava. Istes habeva tote le formas e le grandores.
Tu haberea ridite si tu los habeva vidite.
Naturalmente io esseva le pejor in iste labor. Io esseva como un infante qui face tortas de argilla e fango.
Ma como contente io esseva quando io nunc trovava que io habeva un vaso que poteva resister le foco! A pena io poteva attender de poner alicun aqua in illo e cocer carne in illo.
Iste nocte io habeva suppa de tortuca e suppa de hordeo pro cena.
Capitulo 26
Io me construe un canoa grande
Quando io faceva cosas differente io semper essayava pensar como escappar del insula.
Certo io ibi viveva sin multe conforto. Io esseva plus felice que io habeva essite quando io navigava super le mares.
Ma io regrettava non vider altere esseres human. A me mancava mi casa e mi amicos.
Tu memora quando io esseva sur le altere latere del insula que io habeva vidite terra in distantia. Il habeva cinquanta o sexanta millias de aqua inter me e iste pais. Totevia io semper sperava que io poteva attinger iste pais.
Isto esseva un desiro insipiente. Nam io non poteva previder lo que io poteva trovar sur iste costa lontan.
Forsan isto esseva un loco multo pejor que mi insula parve. Forsan il habeva bestias salvage ibi. Forsan homines salvage viveva ibi qui me occiderea e me mangiarea.
Io pensava super omne iste cosas; ma io me sentiva plus tosto volente a riscar cata periculo que restar ubi io habitava.
In fin io prendeva un resolution de construer un barca. Illo debeva esser satis grande pro portar me e tote lo que io possedeva. Illo debeva esser satis forte pro sustener un longe viage super un mar tempestuose.
Io habeva vidite canoas magne que indianos a vices construe de truncos del arbores. Io volerea construer un tal del mesme aspecto.
In le silva io trovava un cedro que io pensava esser exactemente le correcte arbore pro mi canoa.
Illo esseva un arbore enorme. Su trunco habeva un diametro plus que cinque pedes transverse in basso.
Io hachava e cisellava plure dies ante que illo cadeva sur le terreno. Il passava duo septimanas a trenchar un bloco de longor correcte de illo.
Tunc io comenciava laborar con le bloco. Io hachava e cisellava e formava le exterior a un forma de canoa. Con un hachetta e un cisello io cavava le interior.
Pro tres menses integre io laborava con le bloco de cedro. Io esseva e fer e contente quando le canoa esseva completate. Io nunquam habeva vidite un barca tanto grande facite ex un arbore singule.
Illo esseva ben formate e practic. Plus que vinti homines poteva haber spatio pro seder in illo.
Ma nunc le question le plus grave de tote debeva esser respondite.
Como transportarea io mi canoa in le aqua?
Illo jaceva non plus que tres centos pedes del fluvio parve ubi io le prime vice accostava con mi cargo.
Ma como io lo moverea tres centos pedes, o mesmo un pede? Illo esseva tanto pesante que io non mesmo poteva facer lo rolar.
Io pensava a multe manieras. Ma quando io comenciava comprender le tempore e le labor, io concludeva que mesmo per le maniera le plus facile il prenderea vinti annos transportar lo in le aqua.
Que altere poteva io facer que lassar lo in le silva ubi illo jaceva?
Como insipiente io habeva essite! Proque io non notava le peso del canoa ante que io comenciava laborar pro facer lo?
Un homine sapiente semper mira ante que ille salta. Certemente io non habeva agite sapientemente.
Io vadeva retro a mi castello, sentiente me triste e enoiose.
Proque debeva io sentir me discontente e infelice?
Io esseva le maestro de tote lo que io videva. Io poteva appellar me mesmo le rege del insula.
Io habeva omne le confortos del vita.
Io habeva alimento sufficiente.
Io poteva recoltar grano sufficiente pro plure cargas de nave, ma il non habeva mercato pro isto.
Io habeva milles de arbores pro ligno e pro combustion, ma nemo voleva comprar los.
Io contava le moneta que io habeva portate del nave. Il habeva plus que cento pecias de auro e argento; ma como utilisar los?
Io haberea donate omne isto pro un pugnata de piso o fabas a cultivar. Io haberea donate omne isto pro un bottilia de tinta.
Capitulo 27
Io face un umbrella
Quando annos passava le cosas que io portava del nave cessava o exhauriva.
Mi biscuites durava plus que un anno; nam io mangiava solmente un pecia per die.
Mi tinta tosto finiva, e tunc io non plus habeva besonio de pennas e papiro.
In fin omne mi vestimentos esseva exhaurite.
Le temperie semper esseva calide sur mi insula e il habeva pauc besonio pro vestimentos. Ma io non poteva ambular sin illos.
Talmente io guardava omne le pelles del animales que io occideva.
Io extendeva cata pelle in un armatura de bastones, e pendeva los in le sol pro siccar.
Post un tempore io habeva plure de iste pelles. Unes esseva grossier e rigide e serviva pro nihil. Alteres esseva molle a toccar e multo belle a mirar.
Un die io prendeva un del plus belle e me faceva un coperitesta de isto. Io lassava omne le pilos foras, pro protection contra le pluvia.
Illo non esseva multo belle; ma illo serviva ben, e que plus voleva io?
Io succedeva tanto bon con le coperitesta que io pensava essayar alicun altere. Talmente, post multe pena, io me faceva un vestimento integre.
Io me faceva un gilet e un par de bracas. Io voleva plus tosto un vestimento frigide que un vestimento calide. Pro isto io faceva los satis laxe.
Tu haberea ridite si tu habeva vidite los. Illos esseva un vista comic, io te dice. Ma quando io sortiva in le pluvia, illos me reteneva sic.
Isto, io pensa, faceva me planar un umbrella.
Io habeva vidite umbrellas in Brasil, ben que illos non ancora esseva usual in Anglaterra. Illos serviva ben durante le estate quando le sol brillava calidemente.
Io pensava que si illos serviva ben in Brasil, illos servirea ancora melio hic, ubi le sol esseva multo plus calorose.
Talmente io comenciava facer un.
Il esseva un pena sever facer isto, e il passava multe tempore ante que illo del toto me placeva.
Io voleva facer lo aperir e clauder, ma in isto io non succedeva. E a que servi un umbrella que on non pote clauder?
Io non sape quante septimanas il me passava in iste labor. Il esseva un labor de spectaculo plus tosto, e io lo continuava solmente durante tempores peculiar.
In fin io habeva un umbrella que e aperiva e claudeva justo como un umbrella debe.
Io coperiva isto per pelles, con le pilo extere. In le pluvia isto esseva tanto bon como un tenta. In le sol il jectava un umbra placente.
Io nunc poteva sortir in temperie de omne sorta. Io non plus debeva guardar si il pluveva o si le sol brillava.
Le cinque annos sequente io viveva multo quiete. Io me semper occupava e non me lassava sentir solitude.
Io divideva cata die in partes secundo mi multe deberes.
Post haber legite mi Biblia, io usualmente passava circa tres horas cata matino in cerca de alimento. Durante le calor del die, io me occupava in le umbra de mi castello o mi cabana.
Durante le vespere, quando le sol esseva basse, io laborava sur mi campos. Ma interdum io comenciava laborar de bon hora in le matino e lassava le chassa al postmeridie.
Capitulo 28
Io ha un aventura periculose
Io nunquam renunciava al idea de facer un canoa.
Mi prime tentativa, como tu ha vidite, esseva un fallimento. Io habeva facite un barca troppo grande, e io lo habeva facite troppo lontan del aqua. Io poterea facer un melior aliquando.
Un die post que io habeva recoltate mi grano, io comenciava laborar.
Il non habeva un arbore proxime al fluvio que esseva apte pro un canoa. Ma io trovava un bon quasi a un medie millia.
Ante que io comenciava hachar le arbore, io faceva omne mi planos pro transportar le canoa al aqua.
Io nunc laborava con desiro, nam io me sentiva secur que iste vice io succederea.
In pauc septimanas le vascello parve esseva preste. Illo esseva un canoa multo belle, e satis grande pro duo o tres personas.
Ma mesmo si isto esseva parve, isto esseva pesante. Nam tu debe memorar que isto esseva un pecia de un arbore excavate e formate como un barca. Io solmente poteva elevar un extremitate per vice.
Como io unquam lo transportava al fluvio?
Io te jam narrava que io faceva un plano pro isto.
Trans le solo molle inter le fluvio e le canoa io excavava un fossa grande. Illo habeva un profunditate de quatro pedes e un largessa de sex pedes e un longor de quasi un medie millia.
Io laborava pro iste fossa quasi duo annos. Quando illo esseva preste e plenate per aqua ex le fluvio, io lassava mi canoa glissar in illo. Illo flottava, como io sapeva que illo facerea.
Quando io pulsava le canoa al longe del fossa grande e verso le fluvio, illo semblava multo parve. Io non poteva sperar facer un viage longe in illo!
Ma io poteva navigar circum le insula, e facer parve viages presso al costa.
Ante comenciar, io placiava un mast in le proa del canoa e faceva un vela de un pecia del vela del nave que io habeva conservate preciosemente.
Tunc a cata fin de mi vascello parve io faceva cavos o parve cassas, in que io placiava alimento e altere cosas que io poterea besoniar pro mi viage.
In le interior de mi vascello io secava un loco parve, longe, cavernose o un planca ubi io placiava mi arma; e super isto io expandeva un protection de pelle de capra pro conservar lo sic.
In le parte posterior io placiava mi umbrella pro proteger me contra le sol calide quando io dirigeva le canoa.
Alora io faceva un viage breve cata die a basso del fluvio al mar e retro. A vices, quando le vento esseva bon, io navigava un poco plus lontan al mar plen; ma io timeva viagiar lontan.
In fin io decideva viagiar circum le insula.
Io plenava mi cassas per alimento. In un de cassas io placiava un dozena de biscuites de hordeo e un olla plen de ris. In un altere io placiava le carne del scapulas de un capra.
Io ancora placiava satis pulvere e munition del arma pro occider le chassa que io poteva besoniar durante le viage.
Un die in novembre io comenciava mi viage. Isto se monstrava esser un viage plus dur que io poteva expectar.
In le prime loco, il habeva tante roccas preter le costa que io interdum debeva girar millias verso le mar plen pro circumnavigar los.
Tunc, quando io esseva sur le latere plus lontan del insula, io incontrava un currente del aqua tanto furiose que le esclusa del aqua pareva currente de un molino.
Io poteva facer nihil in un tal currente. Mi canoa torneava como un folio in un tromba. Le vela serviva a nihil. Mi vascello parve volveva circum e circum le vortices e esseva portate lontan al mar plen.
Io abandonava mi sperantia. Io esseva tanto lontan sur le mar plen que io a pena videva le costa de mi insula.
Subito io remarcava que le canoa esseva solmente un parve distantia del latere del currente. Justo un pauc plus e le aqua esseva tranquille e lisie.
Io prendeva mi pagaia de novo e pagaiava con omne mi fortias. Con un grande gaudio io me trovava flottante in aqua calme.
Il habeva un vento ben al costa, e io arrangiava mi vela de novo. Le canoa ganiava velocitate retro verso le insula.
Io nunc trovava que io navigava inter duo currentes forte. Si un de illos me attrappava, illo me habeva portate a mar plen de novo.
Io besoniava omne mi ingenio pro diriger le canoa in le direction correcte. In fin, quando le sol se approximava a poner, io guidava mi canoa a un parve baia tranquille ubi il habeva un costa verde del herba.
Capitulo 29
Un voce me alarma
Si tosto que io toccava le terra, io cadeva al genus e rendeva gratias al Deo proque ille me apportava salve ex un periculo tanto grande.
Io ligava le canoa in un rocca del costa, e jaceva sur le herba.
Io esseva tanto fatigate que io me tosto addormiva e me eveliava solmente le matino proxime.
Io surmontava un parve colle proxime al costa, e mirava circum me pro vider in qual parte del insula io habeva arrivate.
Al dextera io videva arbores familiar que io habeva visitate quando io explorava le insula. Tunc io sapeva que il non habeva un longe distantia a mi cabana estive e que io poteva attinger lo facilemente a pede.
Io esseva malade del mar, e io pensava que io non poteva trovar qualcosa melior que restar alicun dies in le cabana del folios.
Talmente, portante mi umbrella super mi capite, io comenciava ambular trans le pais. Il esseva un die calide, e io ambulava lentemente.
Plure vices io faceva halto, e non attingeva mi cabana estive ante que il deveniva obscur.
Io videva que cata cosa esseva como io los habeva lassate; nam io semper manteneva un bon ordine.
Post que io habeva superpassate le barriera, io me sedeva pro reposar; e tanto fatigate io esseva que io me tosto addormiva.
Tunc, subito in le obscuritate, io audiva un voce que me invocava: "Robin, Robin, Robin Crusoe!"
Io dormiva tanto profundemente que io me non subinde eveliava. Ma inter somno e velia io audiva alicun dicer: "Robin Crusoe, Robin Crusoe!"
Io me stupefaceva super qui ille poteva esser, ma io ancora esseva plus que a medietate dormiente.
Tunc le voce critava in mi aure: "ROBIN CRUSOE!"
Io saltava erecte. Io esseva discoragiate terribilemente. Qui in iste mundo poteva appellar mi nomine in hic?
Tunc mi oculos aperte io videva in le lumine del luna in le obscuritate mi papagai Poll sedente sur un palo proxime a mi humero.
"Povre Robin Crusoe," ille diceva. "Povre Robin Crusoe."
Ille me reguardava a basso como habente pietate de me.
Ille naturalmente repeteva le parolas que io le habeva inseniate. Io sapeva que ille esseva contente de vider me, como anque io esseva contente de vider le.
Io lassava le seder sur mi pollice como ille sovente faceva in casa. Ille lisiava su becco contra mi facie e repeteva su notitia: "Povre Robin Crusoe! Ubi tu es? Ubi ha tu essite?" e altere parolas que ille sapeva.
Io ponderava como le ave habeva trovate iste loco, nam io le lassava in le castello. Io le demandava: "Proque es tu hic, Poll?"
Ma ille me respondeva solmente dicente: "Povre Robin Crusoe! Ubi ha tu essite?"
Io credeva con certitude que iste ave me amava.
In le matino io le portava con me in le castello.
Re le canoa, io con bon gratia lo haberea portate retro a su deposito in le fluvio parve. Ma io timeva le currentes furiose que poteva portar me ubique; e talmente io lo abandonava in un baia quiete sur le altere latere del insula.