Bello de Hund/Kapittel 7

   Mien volgend Heer, een Mann van dartig Jahren,
Was vrooger Lüütnant west bi de Husaren;
He wußd' to leven, leet het and'ren ook,
Un in sien Schörnstien gaff het altied Rook.
Doch scheen he mi dat Geld insglieks to liden, —
In plaats van Schlöß un Hoff, nam he een Püüt vull Gold.
Neet eenmahl hörd' ick hum bi de Verdeeling striden,
Doch satt he vull van Vüür un was wat stolt. —

   Wi trukken na de Stad; dit kunde mi behagen,
Ick kreeg noch wat to sehn up mine olde Dagen;
Un daarvöer töhnd' ick dankbaar mine Künst.
'k Was altied bi mien Heer, sowall in Huus as buuten,
Doch kund' ick nooit uut sien Hanteering sluuten,
Of't hum to doon was um Verlüst of Winst. —
Wenn 't Avend wurd', nam he een Grapps Dukaten,
Dann volgd' ick hum, döer een paar enge Straten,
As trouwe Wachter na, wenn 'k ook neet geerne praal'.
He kloppde an een Döhr; heel schielick gung se open,
Nu mußden wi noch eene Trapp' up loopen,
Un tradden binnen in een groote Saal.
Daar was een gröene Disch beleggt mit Gold bi Bargen,
Dat vloog heel lüstig henn un heer;
Ick kund' het mien Patroon ook waarlick neet verargen —
He legde sien Dukaten alle neer,
Un wulde mit den Wurst na eenen Schinken smiten;
Mi scheen dit so, man 'k moot hum 't noch verwiten —
He was daar vöel to ivrig bi to doon;
De and're Heeren höhrd' ick ganz neet spreken,
Ick sag höcr heel bedaart dat Geld in Tasche steken;
Se grepen all sien Gold — dat mußd' ick schau'n!
So as mit hum, gung 't ook noch mit dree Heeren;
Se vungen nu an 't Vlöeken un an 't Schweren
Un bleven geenen Minschen glieck; vöerall
Scheen mi mien Heer so 'n bittje mall,
De and're stille Lüden sag ick lüstig scheiden,
Öer Ficken vull van Gold; 't was Mörgen all.
Mien armen Heer mußd' ick na Huus geleiden,
He was vertwifeld van dit Unglücksfall.