Bello de Hund/Kapittel 5

   Knapp hadd' de goode Vrouw öer Oogen togesloten
Un noch vöer 't leste Mahl gedrückt mien ruge Pooten, —
Een Hund beschaamt in Traue mennig Fründ —
Daar kwammen Arven beer, van alle Sieden,
Um 't nagelaten Geld un Good to strieden;
Se achterleet geen Küken un geen Kind. —
Ick was verstött, van elk un een vergeten,
De arme Bello, de so trau bi Nacht,
Wenn alles sleep, vöer Deven hulde Wacht,
Kreeg in dree Dagen neet half satt to eeten!
Mit Undank lohnt de Welt; 't is all to wahr —
Erkenntlickheid is aller Tiden raar! —

   De Arven hadden sück nu deelt in alle Saken,
Doch gaff 't daarbi Gekibbel mennigvaken;
De kleinste Plünne wurd' sowahr verdeelt.
Mi arme Hund wulld' Nemand van öer arven,
Doch hadd' up 't Ogenblick ick könen starven —
So was oock um mien Vell noch lang krakeelt.
Een olde Neef, de Schlöß un Tuun hadd' kregen,
Un mit sien Schatten lang all was verlegen,
Vöer twalf per Cent elk under d' Armen greep,
Des Nachts bi sinen swaren Geldkist sleep,
Namm mi als Wachter up. — „Och, de Gerechte
Erbarmt sück over 't Vee!“ — so sprack de Mann —
„Un disse Pudelhund hett trau sien Plicht gedaan,
Darum verdeent he Lohn mit vullen Rechte.“ —
Mien Lohn was groot; na een half Stige Dagen
Do höefde neemand na mien Ribben vragen;
Verschimmelt Broot was mien gewoone Vrett.
Mien Heer woog daags Pistolen un Ducaten;
Dann dürfd' ick sine Kamer nooit verlaten,
's Nachts lag ick up de Kist dicht vöer sien Bedd'.
Wi hadden gliekevöel van all' de groote Schatten,
Doch krabbd' he altied an, als of wi daarvan atten.