Běžina Łuka
Běše krasny julijski dźeń, jedyn z tych dnjow, kotrež jenož tehdy bywaju, hdyž je so wjedro dołho wobstajniło. Z najzažnišeho ranja je njebjo jasne; raniše zerja so njepyrja kaž woheń: rozliwaju so z cunim rumjencom. Słónco - njewohniwe, njerozžehlene kaž w času žahaceje suchoty, njebłukobahorowe kaž před wichorami a njewjedrami, ale swětle a přećelnje błyšćate, - měrnje płowa pod wuzkej a dołhej mróčałku, čerstwje so přeswětla a ponórja do jeje lilijoweje młhy. Hornja ćeńka kroma rozćehnjeneje mróčalki zabłyskuje z hadźikami; jich błyšć podobja so błyšćej kowaneho slěbora. Ale hlej! zaso linychu so hrajace pruhi, - a wjesele, wulkotnje kaž lećo, pozběhnje so mócne swěćadło. Wokoło připołdnja wozjewja so z wjetša mnohosć kulojtych, wysokich mróčelow, złoćiwošěrych, z něžnymi běłymi kromami. Podobnje kupam, rozmjetanym po bjezkónčnje so rozlatej rěcy, je wobběhowacej z hłubokopřehladnymi rukawamirurieje módriny, so wone skoro z městna njehibaju; dale k wobzorej wone spłowaju, so hromadu ćišća, módriny mjez nimi hižo wjacy widźeć njeje; ale wone su tež tak lazurne kaž njebjo: su wšě přećehnjene ze swěłłom a ćopłotu. Barba wobzora, lohka, bledźelilijowa. so cyły dźeń njezměnja a je koło wokoło jenajka; nihdźe so njećěmnja a njewjedro so njesćehuje; lědma so něhdźe z borka dele módrojte smuhi ćahaju: - to skoro njepytnjomny dešć saje. K wječoru zhubjeju so tele mróčele; poslědnje z nich čornojte, njewobmjezowane, kaž dym, lehaju so w róžowych kupkach z napřeća khowaceho so słónca, na městnje, hdźež je so wono ponóriło tak spokojnje, kaž bě so spokojnje na njebjo zběhnyło, stoji krótki čas čeŕwjene swětło nad poćěmnjenej zemju, a něžnje mikotajo, kaž wobhladnje njesena swěca, so wječornička na nim zažehla. Na tajkich dnjach su wšě barby zmjehčene, swětłe, ale njekałate, na wšěm leži wotbłyšć někajkeje hnujaceje cunjoty. Na tajkich dnjach bywa druhdy horcota jara sylna, haj druhdy so samo "pari" na spadach polow, ale wětr nakopjenu žahłotu rozhonja, roznoša a wichorywjerćele - njedwělne znamjo wobstajneho wjedra - ćahaju z wysokimi stołpami po drohach přez rolu. W suchim a čistym powětrje wonja po połonje, syčenej róžcy, hejduši; ani hodźinu do połnocy so žaneje włóžnoty nječuje. Tajke wjedro přeje sebi rataŕ za žně.
Runje na tajkim dnju honjach raz za ćećorami w čerńskim wokrjesu tulskeje gubernije. Nadeńdźech a natřělach dosć dźiwiny; napjelnjeny wačok mi njesmilnje ramjo režaše; ale hižo běchu wječorne zerja pohasłe a w powětře hišće swětłym, hač mnje wot pruhow skhowawšeho so słónca wjacy njerozjasnjenym, poča so zymny sćěn sćahować a rozliwać, jako skónčnje wobzamknych so domoj wróćić.
- Author: Iwan Sergejewič Turgenjew (public domain)
- Translator: Jan Bohuwěr Pjech (public domain)
- Source: http://texty.citanka.cz/pata/sc1-137.html