Anc ieu non l’aic, mas ela m’a

by Arnaut Daniel

Anc ieu non l’aic, mas ela m’a
Totz temps en son poder Amors
E fai’m irat, lèt, savi, fòl,
Com celui qu’en ren no’s torna ;
Qu’òm no’s defén qui ben ama ;
Qu’amors comanda
Qu’òm la sèrv’ e la blanda,
Per qu’ieu n’atend
Sofrent,
Bona partida
Quand m’èr escarida.

S’ieu dic pauc, ins el còr m’està
Qu’estar mi afi tement paors ;
La lenga’s fenh, mas lo còrs vòl
Çò dont dolens si sojorna ;
Qu’el languís mas non se’n clama,
Qu’en tant a randa
Com mars tèrra garanda
Non a tan gent
Present
Com la chausida
Qu’ieu ai encobida.

Tant sai son prètz fin e certà
Per qu’ieu no’m puòsc virar alhors :
Per çò fatz ieu que’l còrs me’n dòl,
Que quand sols claus ni sojorna
Eu non aus dir qui m’aflama ;
Lo còrs m’abranda
E’lh uòlh n’an la vïanda,
Cra solament
Vesent
M’estai aisida :
Ve’us que’m ten a vida !

Fòls es qui per parlar en va
Quièr com sos jòis sia dolors !
Car lausengier cui Dieus afòl,
Non an ges lenguet’ adorna ;
L’us conselh’ e l’autre brama
Per que’s desmanda
Amors tals fora granda.
Mas ieu’m defend
Fenhent
De lor brugida
E am sens falhida.

Pero gausent mi ten e plan
Ab un plaser de que m’a sòrz,
Mas mi non passarà ja’l còl
Per paor qu’ilh no’m fos morna,
Qu’enquèra’m sent de la flama
D’Amor qui’m manda
Que mon còr non espanda ;
Si fatz sovent
Tement,
Puòis vei per crida
Maint’amor delida.

Maint bon, chantar levet e plan
N’agr’ ieu plus fait, si’m fes socors
Cela que’m da jòi e’l mi tòl ;
Qu’èr sui lètz, èr m’o trastorna ;
Car a son vòl me lïama.
Ren no’lh desmanda
Mos còrs, ni no’l fai ganda,
Ans franchament
Li’m rend :
Doncs, si m’oblida
Mercés es perida.

Mielhs-de-Ben rend,
Si’t prend,
Chançós, grasida,
Qu’Arnautz non oblida.