Alisher Navoiy g‘azaliga muxammas (Roqim, III)

by Roqim

Adamdin bo‘lg‘ach-o‘q Shirinu Layli nogahon paydo,
Bo‘lub Farhodu Majnun yanglig‘ ikki notavon paydo,
Qilib har biri o‘z dildori ko‘yida makon paydo,
Manga ne manzilu ma’vo ayon, ne xonumon paydo,
Ne jonimdin asar zohir, ne ko‘nglumdin nishon paydo.

Azal qassomidin bo‘lmish manga hijron g‘ami maqsum,
Ko‘rub har lahza yuz ming zulm gardundin meni mazlum,
Dengiz, ahbob, sizga qaysi dardimni qilay ma’lum,
Xirad maxfiy, badan foniy, ko‘ngul g‘oyib, tarab ma’dum,
Bori sahl erdi bo‘lsa erdi ul nomehribon paydo.

Ul oykim otashi ishqi dili so‘zonda paydodur,
O‘qidin yuz boshoq bu diydai giryonda paydodur,
Tamannoi visoli xotiri vayronda paydodur,
Xayoli jonda paydodur, so‘zi afg‘onda paydodur,
O‘zi ham netti, vah, ollimda bo‘lsa bir zamon paydo.

Kishi o‘lmas ajal soqiysidin paymonasi to‘lmay,
Qazodin xirmani umri fano bodig‘a sovrulmay,
Tilarmen, yorsiz olamda bir soat tirik bo‘lmay,
Ular holatdamen onsiz, tarabdin ko‘rmayin o‘lmay,
Demang ta’jil ila ul umr bo‘lg‘ay nogahon paydo.

Jahong‘a har kishi keldi anga o‘lmak muqarrardur,
Borur kelgan yo‘lidin xoh Dorou Skandardur,
O‘lumdin qo‘rqmoq, jono, sanga qaydin muyassardur,
Hazar qilmoq qazo jallodidin bo‘lmaski yillardur,
Qilur qatl o‘ylakim ne tiyg‘ erur zohir, ne qon paydo.

Ajab g‘ofilsen, ey odam, bo‘lur har lahza umring kam,
Qani yoru, qani hamdam, o‘larsan oqibat sen ham,
Eshit aytmay sanga absam, bu nukta qolmasin mubham,
Kesar yuz naxlni har dam, qilur yuz sarvni xurram,
Taajjub ko‘rki, bu gulshanda ermas bog‘bon paydo.

Seni haq xo‘blarg‘a shoh qilmish ul mahaldinkim,
Qilib husningni afzun kun-bakun ro‘zi azaldinkim,
Ko‘rub ma’ruz etar Roqim kechib bahsu jadaldinkim,
Sanga jon shavqidin berdi Navoiy, yo‘q ajaldinkim,
Ajal topquncha ermas ul zaifi notavon paydo.