Aesop a tháinig go h-Éirinn/An Príochán agus an Chaora
34.—AN PRÍOĊÁN AGUS AN ĊAORA.
Ḃí príoċán lá ar ḋrom caoraċ agus é ag caint go blaḋmanaċ agus go droċ ṁúinte.
“Dá mba gaḋar a ḃéaḋ am ineadsa,” arsa ’n ċaora, “ní ḃeaḋ oiread san buinne fútsa.”
“An aṁlaiḋ is dóiċ leat ná tuigimse féin an méid sin, a ċaileaċ!” ar seisean. “Déinim caint agus blaḋman agus droċ ṁúine nuair a leigtar dom é, aċt nuair ná leigtar bím ciúin go leór.”
An Múineaḋ.
Is breáġ í an ḟoiḋne, aċt is mairg a leigfaḋ d’aoinne gaḃáil de ċosaiḃ ann.
“Nuair a buailfar ar leacain tu iompuig an leaca eile.” Dúḃairt Sé mar sin é, gan aṁras. Aċt duḃairt Sé rud eile i n-a aice sin. “Má ċaillean an salan a ḃlas caitear sa n-óileaċ é agus gaḃtar de ċosaiḃ ann.”
Ní h-ionan foiḋne agus spadántaċt.
Níḋ uasal iseaḋ an ḟoiḋne, aċt ní’l i spadántaċt aċt salan gan ḃlas go ngaḃtar de ċosaiḃ ann.