მათე. დ..13; ხ. 24–30.
II. აგურუ ღორონთიში მაფობაქჲ კოსჲ, ნამუქჷთი დოთასჷ ჯგირი თასი მუში ჸჳანასჷ ნი; დო, მუჟანსჷთი თი კათაქჲ ქჷდიილურეესჷ ნი, ქჷმორთჷ მუში ნტერქჷ დო ქჷმჷშაათასჷ ღჳანძგილა ქობარსჷ დო მიდართჷ, მარა მუჟანსჷთი თიქჲ ჯინჯო გეერთჷ ნი დო გაგჷმიღჷ ნაჸოფი ნი, თიწკჷმა გაგჷმორჩქინდჷ ეთი ღჳანძგილაქჷთი, ქომორთესჷ თი ჭკორენქჷ დო უწიისჷ თი პატრონსჲ: „პატონი, ჯგირი თასი ვა რდუო დოთასჷ ნი სქანი ჸჳანასჲ, – სოლე რე თე ღჳანძგილაქჲ ერთჷ ნი“?! მარა იქჲ უწუუ: „ნტერი კოჩქჲ ქიმინჷ თინა“. დო ჭკორენქჲ უწიისჷ თისჲ: „ქჷგონებუნო ქემე–ფრთათჲ დო თინა გეგჷშაფსხუნათჷ ნი“? მარა თიქჲ უწუუ თინენსჲ:„ვარჲ თეშენი ნამუდა ღჳანძგილაში მოთხორუასჲ ქობარქჷთი ვე ითხორასჷნი; ქაცალითჲ ართიწორო მირდაასჷ თინენქჲ მოჭკირუა შახჲ დო ჭკირუაში დროსჲ ვუზოჯჷნქჲ მაჭკირალენსჲ: „ოწოხოლე აკოკათეეთჲ თი ღჳანძგილა დო კილო დოკირითY, ათეშენი ნამუდა თიქჲ დიიჭვასჷ ნი, დო ქობალი დოკათეეთჲ ბაღჷსჲ.