ဧကဝိဟာရိတ္ထေရဝတ္ထု
၉။ ဧကဝိဟာရိမထေရ် ဝတ္ထု
ဧကာသနံအစရှိသော ဤတရားဒေသနာတော်ကို မြတ်စွာဘုရားသည် ဇေတဝန်ကျောင်းတော်၌ နေတော်မူစဉ် တစ်ပါးအထီးတည်း နေလေ့ရှိသောကြောင့် ဧကဝိဟာရိ အမည်ရှိသော မထေရ်ကို အကြောင်းပြု၍ ဟောတော်မူလေ၏။
တစ်ပါးတည်း နေထိုင်ခြင်း
ထိုမထေရ်သည် တစ်ပါးတည်း အထီးတည်းသာလျှင် အိပ်ခြင်းကိုပြု၏။ တစ်ပါးတည်း အထီးတည်းသာလျှင် နေလေ့ရှိ၏။ တစ်ပါးတည်း အထီးတည်းသာလျှင် စင်္ကြံသွား၏။ တစ်ပါးတည်း အထီးတည်းသာလျှင် ရပ်၏။ ဤသို့ ပရိသတ်လေးပါးတို့၏ အလယ်၌ ထင်ရှားသော မထေရ်ဖြစ်လေသတတ်။ ထိုအခါ ထိုရဟန်းကို တစ်ပါးသောရဟန်းတို့သည် “ဘုန်းတော်ကြီးတော်မူသော မြတ်စွာဘုရား- ဤမထေရ်သည် ဤသို့သဘောရှိသော မထေရ် မည်ပါသည်ဘုရား”ဟု မြတ်စွာဘုရားအား လျှောက်ကြားကြလေကုန်၏။ မြတ်စွာဘုရားသည် “ကောင်းပေစွ၊ ကောင်းပေစွ”ဟု ထိုမထေရ်အား ကောင်းချီးစကား ပေးတော်မူပြီးလျှင် “ရဟန်းမည်သည်ကား ဆိတ်ငြိမ်သောနေခြင်းဖြင့် နေသောသူ ဖြစ်သင့်၏”ဟု ဆိတ်ငြိမ်စွာနေခြင်း၌ အကျိုးအာနိသင်ကို မိန့်ကြားတော်မူ၍ ဤဂါထာကို ဟောကြားတော်မူလေ၏။
ဒေသနာတော်
ဧကော ဒမယမတ္တာနံ၊ ဝနန္တေ ရမိတော သိယာ။
ဧကာသနံ၊ တစ်ပါးတည်း အထီးတည်းနေခြင်းသို့လည်းကောင်း။ ဧကသေယျံ၊ တစ်ပါးတည်း အထီးတည်းအိပ်ခြင်းသို့လည်းကောင်း။ ဘဇေထ၊ ဆည်းကပ်ရာ၏။
အတန္ဒိတော၊ မပျင်းရိသည်ဖြစ်၍။ ဧကော၊ တစ်ပါးတည်း အထီးတည်း။ စရံ- စရန္တော၊ ကျင့်ကြံကြိုးကုတ် အားထုတ်လျက်။ ဧကော၊ တစ်ယောက်အထီးတည်း။ အတ္တာနံ၊ မိမိကိုယ်ကို။ ဒမယံ-မယန္တော၊ ဆုံးမလျက်။ ဝနန္တေ၊ ဆိတ်ငြိမ်သော တောအုပ်၌။ ရမိတော၊ မွေ့လျော်သောသူသည်။ သိယာ၊ ဖြစ်ရာ၏။
ဒေသနာတော်၏အကျိုး
ဒေသနာတော်၏အဆုံး၌ များစွာသော သူတို့သည် သောတာပတ္တိဖိုလ် စသည်တို့သို့ ရောက်ကြလေကုန်၏။ ထိုအခါမှစ၍ များစွာသော လူအပေါင်းသည် တစ်ယောက်တည်း နေခြင်းကိုသာလျှင် တောင့်တလေ၏။