هر چې وویني په سترګو روی د ستا
هر چې وویني په سترګو روی د ستا
مخ یې کوږ وي همېشه په سوی د ستا
بې دماغه به تر سر و ماله تېر شي
چې یې تېر شي تر دماغه بوی د ستا
که لويي کړې څه بې ځایه خو یې نه کړې
چې په دا رنګه قامت دی لوی د ستا
نور بهار شو عالم سیر د بوستان کا
خدای و ما و ته بوستان کړ کوی د ستا
د عیسی له دمه دم وهلای نه شم
چې خوله بېرته شي په ګفتګوی د ستا
هم په دا مې له چشمانو نو بهېږي
چې یادېږي مې قامت دلجوی د ستا
همېشه یې زړه په اور باندې سپند وي
و هغه ته چې څرګند شي خوی د ستا
د لړم لاشه یې ماته وي په زړه کې
چې یې نقش وي په زړه ابروی د ستا
و زنځیرو ته یې څه لره راکاږې
لېونیو لره بس وي موی د ستا
و ګړنګ و ته پخپله ځان پرې باسي
چې و زړه و ته پرې باسي روی د ستا
ګل لمبه شو د بلبل په آه رحمانه!
نه ګروهېږي یار په های و هوی د ستا
|
This work was published before January 1, Expression error: Unrecognized punctuation character "۲"., and is in the public domain worldwide because the author died at least 100 years ago. |