دکھاں دا پندھ
ادم کرکے اٹھ بہیں ہن،
میری قلم پیاری ۔
واٹ دریڈی ویلا تھوڑھا،
توں بھی ترنوں ہاری ۔
سنگی ساتھی نال نہ کوئی،
پینڈا درداں والا ۔
منزل اوکھی، کٹے سوکھی،
سوچ کوئی اپرالا ۔
آ جا دوویں راہی رلکے
گلاں کردے جائیے ۔
نالے پریم ودھوندے جائیے،
نالے واٹ مکائیے :-
پر گلاں بھی درداں دے وچّ
بھریاں 'جہیاں ہوون ۔
بے کرکاں دے ہردے سن سن،
ہنجھو ہار پروون ۔
خوشیاں والی گلّ نوں ہر کوئی،
دنیاں اندر بھاکھے ۔
بھنکھ پوے جے کدھروں اوہدی،
'جی آیاں نوں' آکھے ۔
(پر)-درداں والے چھاپے ولوں
پلے سبھ سمیٹن ۔
اکھاں میٹن، نظر نہ آوے،
سنکے کنھ ولھیٹن ۔
دکھاں دی گلّ سننے والا،
ورلا لبھے کوئی۔
سچ پچھیں تاں دنیاں اندر،
دکھیاں نوں نہیں ڈھوئی ۔
پر سکھیاں دی پہنچ ن اوتھے،
جتھے دکھیئے جاون ۔
مار دگاڑا ہہکے والا،
آپا عرش پہنچاون ۔
سکھ خوشی ایہہ دنیاں اندر،
ہین نگونے لاہے ۔
درد پریم بنا نہ ڈھوئی،
ملدی دھر درگاہے ۔
بات سنا کے درداں والی،
عرشیں جھات پواواں ۔
میری پیاری آ اج تیرا
جیون سفل کراواں ۔
قدرت وانگوں ویکھیں سبھ کجھ
مکھوں مول نہ بولیں ۔
صبر صدق تے ظلم جبر نوں
دل دے کنڈے تولیں ۔
پھلاں نوں تے سولاں اندر
ڈٹھا ای لکھ واری ۔
آ اج تینوں ہور وکھاواں
کھولھ اودھی کرتاری ۔
پھلاں اندر بوٹے اگے،
لعلاں دے وچ پتھر ۔
بادشاہاں دی جھولی اندر،
دیکھ ظلم دے ستھر ۔
دوجے پاسے دے ول ویکھیں
رب دے خاص پیارے ۔
رات ہنیری اندر کردے
جھل مل جھل مل تارے ۔
کیکر دکھ ہزاراں سہندے
دھرموں مول نہ ڈولن ۔
سیس کٹاون، کھلّ لہاون،
بھید نہ اودھا کھولن ۔
مدعا کی اج آ نی تینوں
ایسی گلّ سناواں ۔
پندھ دلی دا درد دلی وچ،
تیرا کلّ مکاواں ۔
قصہ اک شہیدی والا
کھولھ سناواں تینوں ۔
رہندی دنیاں تیکر توں بھی،
یاد کرینگی مینوں ۔
ایسے خون پوتر والے
تینوں درس کراواں ۔
درس کراکے ربی رنگن
تینوں 'جہی چڑھاواں ۔
جیڑھے راہوں توں اک واری،
لنگھیں قلم پیاری ۔
کھڑن حقیقی بوٹے اوتھے،
فٹے کیسر کیاری ۔
|
This work is now in the public domain in Pakistan because it originates from Pakistan and its term of copyright has expired. According to Pakistani copyright laws, all photographs enter the public domain fifty years after they were published, and all non-photographic works enter the public domain fifty years after the death of the creator. | 
|