Йәй. Ер йәм-йәшел үләнгә күмелгән. Баҡсала төрлө күбәләктәр оса. Бал ҡорттары, сәскәнән сәскәгә ҡунып, бал йыя.
Рәйсәләрҙең тәҙрә төбөндә, матур йәйге күлдәген кейеп, зәп-зәңгәр күҙле, бөгөлөп торған оҙон керпекле Ләлә исемле ҡурсаҡ ултыра. Уның эргәһендә Тайыштабан исемле һоро бәрхәт айыу балаһы баҫып тора.
Ҡапыл урамда көслө ел сыҡты. Күктән еп-еңел генә ап-аҡ күбәләктәр осоп төшә башланы.
— Ах!...— тине ҡурсаҡ, күҙҙәрен ҙур асып, йомшаҡ керпектәрен елпелдәтеп.— Ҡыш та еттеме ни? Урамға уйнарға сыға ла алмабыҙ инде, Тайыштабан.
— Ысынлап та, ниндәй шәп яуа. Бал ҡорттары бал йыйып та өлгөрмәгән, минең дә әле йоҡом килмәй...
Улар янына Рәйсә килде. Айыуы менән ҡурсағын ҡосаҡлап, ҡыҙыҡай һоҡланып урамға ҡараны:
— Ҡарағыҙ әле, икегеҙ ҙә ҡарағыҙ. Баҡсалағы тирәктәр ап-аҡ мамыҡ осора! Күңелле, йылы урамда! Әйҙәгеҙ, тиҙерәк уйнарға сығайыҡ!
