Төлкө менән айыу
Борон бер заман бер айыу урманда турғай тотоп алды, ти.
— Туҡта әле, өсөнсө көн төлкө өйрәк тотоп алыуы менән маҡтанғайны. Мин дә уға барып маҡтанайым әле, — ти.
Айыу, тургайҙы тешләп, төлкө янына килде, ти. Төлкө уның турғай тешләп маҡтанырға уйлап килеүен әллә ҡайҙан уҡ һиҙеп тора ине, ти.
Төлкө:
— Айыу дуҫ, ҡапҡаның нимә була? — тип һораны, ти. Айыу тештәрен ҡыҫа биреп кепә:
— Турғай, — тине, ти. Төлкө:
— Айыу дуҫ, ишетмәйем. Бөгөп таш яҫтап йоҡлағайным, ҡолаҡтарым тонған, шәберәк әйтсе, — тигән булды, ти.
— Турғай, турғай!..
— Бер ҙә генә ишетмәйем шул. Ауыҙыңа һыу уртлаған кеүек һөйләйһең. Асығыраҡ әйтһәң ни була, айыу дуҫ?
Айыу был юлы, ауыҙын тултырып:
— Тур-ғай! — тигәйне, ауыҙындағы турғай пырр итеп осто ла китте, ти.
Төлкө:
— Ә, ишеттем, ишеттем, турғай тиһең икән,— тигән булды,
ти.
Айыу:
— Ишетеүен ишеттең дә бит, тик турғайҙы осорттоң шул,— тип һуҡранды, ти.
Шунан төлкө, аҡыл өйрәтмәксе булып:
— Маҡтана белмәйһең, айыу дуҫ! — тине, ти. — Дөрөҫөн әйткәндә, һин шыр алйот, һиңә турғай тип әйтмәҫкә, ә ҡош тиергә кәрәк ине. Шул саҡта тештәрең дә асылмаҫ, турғай ҙа осмаҫ ине.