“Таш йөрәк һин, туңған бәғер, – тиһең,–
Күҙ йәшең дә юҡ бит, исмаһам,
Күңелең дә, ахыры, кителмәгән,
Бер нимәгә, бер саҡ бошмаған?
Күрмәгәнһең бер ҙә ҡайғы-хәсрәт,
Ғәҙелһеҙлек тәмен белмәгән,
Бер ҡасан да, бер кем йәберҙәре
Йөрәк-бауырыңды телмәгән!”…
Һөйлә, һайра, әрлә, туҡма мине:
Бахыр иткең килә, мин беләм,
“Ила!” – тигән һайын, һинән түгел,
Әсе яҙмышымдан мин көләм.
Ышанысым көлдәренән көләм,
Көләм һөлдәһенән һөйөүҙең,
Көләм, һиҙермәйсә йотор өсөн,
Тамағымда торған төйөрҙө.
Яҙмыш тимерлеге яҙмышымды
Ялҡындарҙа тотоп сүкене,
Сыныҡмаған ҡорос мурт икәнен
Белмәгәнең генә үкенес.
