La spegulo di Narciso

by Oskar Wilde

Kande Narciso mortis, la flori dil agri chagrenegis, e suplike demandis del rivero kelka guti de aquo por plorar pri ilu.

-Se mea tota guti de aquo esus lakrimi -la rivero dicis-, me ne havus sata de li por plorar pri Narciso. Me amoris ilu.

-Quale tu sucesabus evitar amorar ilu? -la flori questionis-. Il esis tante bela!

-Kad il esis bela? -la rivero questionis.

-Qua povus prikonciar lo plu kam tu ipsa? -la flori questionis-. Singla-die, il iris an tua rivo e reflektis sua beleso sur tua aqui.

-Ma me amoris ilu -la rivero murmuris- pro ke, lor inklinar su a me, me povis vidar la reflekto di mea propra beleso an ilua okuli.