ဥဒါယိတ္ထေရဝတ္ထု
၅။ အရှင်ဥဒါယီမထေရ်ဝတ္ထု
ယာဝဇီဝမ္ပိ စေ ဗာလောအစရှိသော ဤတရားဒေသနာတော်ကို မြတ်စွာဘုရားသည် ဇေတဝန်ကျောင်းတော်၌ နေတော်မူစဉ် ဥဒါယီမထေရ်ကို အကြောင်းပြု၍ ဟောတော်မူလေ၏။
တရားမရဘဲ ပလ္လင်ထိုင်ခြင်း
ထိုအရှင် ဥဒါယီမထေရ်သည် မထေရ်ကြီးတို့သည် တရားသဘင်နေရာမှ ဖဲကြွတော်မူကုန်သည်ရှိသော် တရားသဘင်သို့သွား၍ တရားဟောပုဂ္ဂိုလ်တို့၏နေရာ၌ ထိုင်နေလေ့ရှိသတတ်။ ထိုအခါ တစ်နေ့သ၌ ထိုအရှင်ဥဒါယီမထေရ်ကို အာဂန္တုကရဟန်းတို့သည် မြင်သဖြင့် “ဤအရှင်ကား များသော အကြားအမြင်ရှိသော မထေရ်ကြီးတစ်ပါး ဖြစ်ပေလတ္တံ့”ဟု မှတ်ထင်ကုန်သည်ဖြစ်၍ ခန္ဓာစသည်နှင့်စပ်သော ပြဿနာကို မေးမြန်းလျှောက်ထားကြပြီးလျှင် တစ်စုံတစ်ခုကိုမျှ မသိသောသူဖြစ်ရကား “ဤအရှင်ကား အဘယ်သို့သော အရှင်ဖြစ်လေသနည်း”ဟု ဆိုလျက် “မြတ်စွာဘုရားတို့နှင့်တကွ တစ်ကျောင်းတည်း၌ နေသည်ဖြစ်ပါလျက် ခန္ဓာ, ဓာတ်, အာယတနကိုမျှလည်း မသိ”ဟု ကဲ့ရဲ့ရှုတ်ချကာ အပြစ်တင်၍ ထိုအကြောင်းအရာကို မြတ်စွာဘုရားအား လျှောက်ကြားကြကုန်၏။
မြတ်စွာဘုရားသည် ထိုအာဂန္တုက ရဟန်းတို့အား တရားဟောတော်မူလို၍ ဤဂါထာကို မိန့်တော်မူလေ၏။
ဒေသနာတော်
န သော ဓမ္မံ ဝိဇာနာတိ၊ ဒဗ္ဗီ သူပရသံ ယထာ။
ဒဗ္ဗီ၊ ဟင်းမွှေယောက်မသည်။ သူပရသံ၊ အစပ်, အငန်, အဖန်, အခါး စသောအားဖြင့် ခြောက်ပါးဖြာဖြာ ဟင်း၏အရသာကို။ န ဝိဇာနာတိ ယထာ၊ မသိနိုင်သကဲ့သို့။ ဧဝံ၊ ဤအတူ။ ဗာလော၊ လူမိုက်သည်။ ယာဝဇီဝမ္ပိ၊ အသက်ထက်ဆုံးလည်း။ ပဏ္ဍိတံ၊ ပညာရှိသောသူကို။ စေ ပယိရုပါသတိ၊ အကယ်၍ အတူတကွနေလျက် ဆည်းကပ်သည်ဖြစ်ငြားအံ့။ သော ဗာလော၊ ထိုသူမိုက်သည်။ ဓမ္မံ၊ ဘုရားဟောကြား မြတ်တရားကို။ န ဝိဇာနာတိ၊ မသိ။
ဒေသနာတော်၏ အကျိုး
တရားဒေသနာတော်၏အဆုံး၌ အာဂန္တုက ရဟန်းတို့သည် အာသဝေါတရားတို့မှ စိတ်တို့သည် ကင်းလွတ်ကြလေကုန်၏။